Zgoda pokrzywdzonego jako przesłanka wyłączająca bezprawność naruszenia dobra osobistego

Nie sposób zrozumieć, dlaczego aktywna współpraca powoda z dziennikarką miałaby prowadzić do przyjęcia, że wyraża on zgodę na opublikowanie jego danych osobowych, tym bardziej w sytuacji, gdy w toku tej współpracy wielokrotnie wyraźnie zastrzegał, aby tych danych nie publikować. Co więcej, okoliczność że powód składał oświadczenia, że nie chce aby jego dane zostały opublikowane, nie daje jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, ze jego milczenie w tym względzie przy kolejnej rozmowie stanowi wyrażenia zgody, a wręcz przeciwnie, powinno być interpretowane jako brak zmiany stanowiska powoda w tym względzie.

Jakkolwiek kodeks cywilny przewiduje możliwość złożenia oświadczenia woli poprzez każde zachowanie ujawniające te wolę w sposób dostateczny, doktryna i orzecznictwo zgodnie przyjmują, że chodzi tu o działanie, a zatem zachowanie aktywne, zaś milczenie co do zasady domniemanej zgody nie wyraża. Także podnoszony kontekst sytuacyjny - okoliczności, w których okazało się, że powód nie uległ zarażeniu - nie może prowadzić do wniosku, że powód informując o tym dziennikarkę i milcząc w kwestii zgody co do publikacji jego danych, wyraził aprobatę dla takiej publikacji. Budowanie na powyższych okolicznościach koncepcji zgody dorozumianej jest oderwane od zasad logiki i nie znajduje żadnych podstaw.

Wyrok SA w Krakowie z dnia 9 stycznia 2015 r., I ACa 1452/14

Standard: 16320 (pełna treść orzeczenia)

Zgodnie z art. 14 ust. 6 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. Prawo prasowe (Dz.U. Nr 5, poz. 24 ze zm.) nie wolno bez zgody osoby zainteresowanej publikować informacji oraz danych dotyczących prywatnej sfery życia, chyba że wiąże się to bezpośrednio z działalnością publiczną danej osoby. Z kolei art. 81 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t.j. Dz.U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 ze zm.) wymaga zezwolenia osoby na nim przedstawionej na rozpowszechnianie wizerunku. Tak prawo prasowe jak i prawo autorskie uzależniają zatem możliwość publikowania informacji dotyczących życia prywatnego, jak i możliwość rozpowszechniania wizerunku, od zgody zainteresowanego. Dopiero uzyskanie takiej zgody wyłącza bezprawność w rozumieniu art. 23 i 24 KC.

Istnienia zgody uprawnionego ani jej zakresu się nie domniemywa (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 19 kwietnia 2000 r. IA Ca 1455/99 i ww. wyrok SN z 24 stycznia 2008 r.). Pozwani nie uzyskali zgody powoda na publikacje dotyczące szczegółów jego życia prywatnego, ani na publikację zdjęć, których część takiegoż życia dotyczyła. Pozwani nie wykazali też, że uzyskali taką zgodę w sposób dorozumiany. Nie obalili zatem domniemania bezprawności swojego działania z art. 24 § 1 KC. Trafnie zatem Sąd Okręgowy uznał powództwo o usunięcie skutków naruszeń za uzasadnione co do zasady.

Wyrok SA w Warszawie z dnia 22 kwietnia 2013 r., I A Ca 1311/12

Standard: 18938