Wierzytelność z tytułu czynszu najmu jako roszczenie o charakterze niepodzielnym

Wierzytelność z tytułu czynszu najmu, podobnie zresztą jak i inne przychody, jakie rzecz wspólna przynosi, stanowi składnik pewnej gospodarczej całości, która niejednokrotnie - jeżeli współwłaściciele nie korzystają z prawa domagania się zniesienia współwłasności - ma byt długotrwały. Wierzytelność ta nie jest przeto wierzytelnością przypadkowo powstałą dla kilku osób, lecz jest wierzytelnością wspólną, przypadającą kilku osobom związanym węzłem współwłasności i powstałą ze względu na tę współwłasność (zob. III CO 20/65, III CZP 25/12, II CSK 673/12).

W orzecznictwie Sądu Najwyższego zaprezentowany został pogląd wyłączający możliwość uznania dochodzenia roszczeń o należności z tytułu czynszu najmu lokalu za realizację roszczenia o charakterze niepodzielnym (zob. II CR 113/59). Podstawę tego zapatrywania stanowi stwierdzenie, że każda należność pieniężna jest - ze swojej istoty - świadczeniem podzielnym. Podobne stanowisko zajął Sąd Najwyższy w I CZ 97/67, II CKN 460/98 oraz I CR 353/75.

Wskazany wyżej argument powołany w uzasadnieniu tego poglądu nie jest jednak przekonywający. Skoro przychody z rzeczy wspólnej przypadają określonej grupie współwłaścicieli ze względu na łączący ich stosunek współwłasności i z tego względu stanowią składnik pewnej gospodarczej całości, to nie mogą mieć do nich zastosowanie przepisy o zobowiązaniach podzielnych.

Uchwała SN z dnia 3 grudnia 2014 r., III CZP 92/14

Standard: 14775 (pełna treść orzeczenia)