Status przewoźnika (art. 774 k.c. i art. 1 ust. 1 Pr.p.)

Kluczowa dla oceny zarzutów naruszenia art. 774 k.c. i art. 1 ust. 1 Prawa przewozowego, art. 750 i art. 792 k.c. i art. 5 u.t.d. kwestia, czy stwierdzenie, że dany podmiot ma status przewoźnika, uwarunkowane jest dopełnieniem przez ten podmiot obowiązków administracyjnoprawnych, od których zależy wykonywanie działalności w zakresie przewozu, czy też jedynie ustaleniem, że faktycznie w zakresie swojego przedsiębiorstwa dokonuje on przewozu, nie jest oceniana jednoznacznie. Na rzecz każdego ze wskazanych poglądów można powoływać rzeczową argumentację, na co wskazują wypowiedzi nauki i judykatury (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 6 października 2004 r., I CK 199/04, nie publ., i z dnia 10 lutego 2006 r., III CSK 104/05, nie publ., wyrok Sądu Apelacyjnego w K. z dnia 29 maja 2003 r., I ACa 1472/02, nie publ.). Sądy pierwszej i drugiej instancji przyjęły więc jedną z możliwych wykładni właściwych przepisów, wobec czego nie można na tej podstawie stwierdzić niezgodności z prawem wyroku z dnia 5 maja 2015 r. (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 24 lipca 2006 r., I BP 1/06, OSNP 2007, nr 15-16, poz. 216, i z dnia 18 lutego 2009 r., I CNP 97/08, nie publ.).

Pogląd Sądów pierwszej i drugiej instancji, że Umowa nie była umową przewozu, oparty był na założeniu, że powód nie był przewoźnikiem, gdyż nie miał zezwolenia określonego w art. 5 u.t.d.

Wyrok SN z dnia 13 stycznia 2017 r., III CNP 3/16

Standard: 11925 (pełna treść orzeczenia)

Przewoźnikiem może zaś być tylko podmiot wykonujący przewóz faktycznie w ramach działalności swojego przedsiębiorstwa lub podzlecający przewóz innemu przewoźnikowi. Podmiotowi nie wykonującemu przewozu nie może więc przysługiwać wierzytelność z tytułu przewoźnego. 

Wyrok SN z dnia 10 lutego 2006 r., III CSK 104/05

Standard: 38169 (pełna treść orzeczenia)