Potrącenie w postępowaniu nakazowym (art. 493 § 3 k.p.c.)
Potrącenie w postępowaniu sądowym (art. 203[1] k.p.c.) Zarzuty od nakazu zapłaty; wyrokowanie w postępowaniu nakazowym (art. 493 k.p.c.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Zgodnie z art. 493 § 3 k.p.c. w postępowaniu toczącym się na skutek wniesienia zarzutów od nakazu zapłaty, wydanego w postępowaniu nakazowym, do potrącenia przedstawione mogą być jedynie wierzytelności udowodnione dokumentami.
Za w pełni aktualne uznać należy stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w uchwale z dnia 13 października 2005 r. (III CZP 56/05 zgodnie z którym przewidziane w art. 493 § 3 k.p.c. wymaganie udowodnienia wierzytelności przedstawionej do potrącenia dokumentami wskazanymi w art. 485 k.p.c. nie dotyczy sytuacji, w której do potrącenia doszło przed doręczeniem pozwanemu nakazu zapłaty i pozwu (a zatem sytuacji złożenia oświadczenia o potrąceniu przed zawiśnięciem sporu). „… istnienie wierzytelności podlegających kompensacie podlega udowodnieniu na warunkach określonych przez prawo procesowe. (…) Oznacza to, że - co do zasady - złożone przed datą doręczenia pozwanemu odpisu nakazu zapłaty i pozwu oświadczenie o potrąceniu, nie oparte na dokumentach wymaganych treścią art. 485 k.c., wywołuje skutek materialnoprawny w postaci umorzenia zobowiązania. Jeśli jednak takie oświadczenie składane jest już w toku procesu, znajdują do niego zastosowanie rygory wynikające z powołanego wyżej przepisu, i to bez względu na jego charakter jurydyczny” (por. wyrok SN z dnia 23 października 2007 r., III CSK 106/07).
Jednocześnie nieuwzględnienie zarzutu potrącenia nie stanowi przeszkody w dochodzeniu wierzytelności objętej tym zarzutem w odrębnym postępowaniu.
Wyrok SO w Łodzi z dnia 23 lutego 2017r,. X GC 1027/15
Standard: 8546 (pełna treść orzeczenia)
Zgłoszony w sprzeciwie od nakazu zapłaty zarzut potrącenia stanowił jednocześnie oświadczenie o potrąceniu wzajemnej wierzytelności, tj. był czynnością o tzw. podwójnym skutku materialnym i procesowym (por. np. wyrok SN z dnia 31 maja 1990 r., III CZP 25/90i z dnia 24 lutego 2004 r., I CK 181/03). Taki zarzut materialny jest oparty na własnym prawie pozwanego, tj. nie narusza roszczenia powoda, lecz przeciwstawia mu roszczenie pozwanego zwalniające go od obowiązku uczynienia zadość temu roszczeniu. Podnosząc ten zarzut pozwany ponosi ciężar udowodnienia zasadności objętego nim roszczenia. Znajduje się więc w tym zakresie w sytuacji podobnej jak powód, tj. musi udowodnić podstawę faktyczną swego zarzutu, tak jak powód udowadnia podstawę faktyczną powództwa. Uznanie powództwa to czynność procesowa rezygnacji pozwanego z obrony, czyli akt jego dyspozycyjności, w którym nie tylko uznaje samo żądanie powoda, ale i to, że uzasadniają go przytoczone przez powoda okoliczności faktyczne i godzi się na wydanie wyroku uwzględniającego to żądanie (por. np. wyrok SN z dnia 14 września 1983 r., III CRN 188/83). Taka definicja znajduje pełne oparcie w tym, że przedmiotem procesu cywilnego jest roszczenie procesowe, tj. określone żądanie i uzasadniające je okoliczności faktyczne.
Wyrok SN z dnia 9 listopada 2011 r., II CSK 70/11
Standard: 83422 (pełna treść orzeczenia)