Kłusownictwo

Artykuł 4 ust. 3 Ustawy z dnia 13 października 1995r. Prawo łowieckie określa znaczenie pojęcia kłusownictwo. Komentowana norma zawiera (podobnie jak definicja polowania) dwa kryteria uznania danego postępowania za kłusownictwo: pozytywne (zmierzanie do objęcia zwierzyny w posiadanie) i negatywne (brak spełniania wymagań koniecznych dla uznania danego zachowania za polowanie bądź naruszenie warunków wykonywania polowania). Kryterium negatywnemu ustawodawca nadał dwie postaci. Pierwsza z nich to działanie zmierzające do wejścia w posiadanie zwierzyny niebędące jednak polowaniem. Kłusownictwem z tego powodu jest np. pozyskiwanie zwierzyny za pomocą niedozwolonych metod (do których należą m.in. te określone w art. 53 pkt 5 ustawy). Drugą postacią powyższego kryterium jest brak spełniania przez sprawcę warunków dopuszczalności polowania. Toteż zakres znaczeniowy pojęć polowanie i kłusownictwo nie jest rozłączny, występują takie zachowania, które mają charakter polowania w rozumieniu art. 4 ust. 2 ustawy, ale ze względu na niespełnienie dodatkowych wymagań stanowią również kłusownictwo.

Na podstawie wspomnianego kryterium kłusownictwem są zachowania opisane przez ustawodawcę w art. 53 pkt 1–4 ustawy, tj. polowanie: 1) na przelotne ptactwo łowne na wybrzeżu morskim w pasie 3000 m od brzegu w głąb morza lub 5000 m w głąb lądu; 2) z chartami lub ich mieszańcami; 3) w czasie ochronnym; 4) bez uprawnień do polowania. Z tych też powodów kłusownictwa może dopuścić się również członek Polskiego Związku Łowieckiego, który generalnie ma uprawnienie do polowania, ale nie dysponuje zezwoleniem na dokonanie konkretnego odstrzału (por. Komentarz do art.4 ustawy - Prawo łowieckie Adam Pązik, za LEX).

W rozumieniu art. 53 pkt 4 ustawy z dnia 13 października 1995 r. – Prawo łowieckie (Dz.U. z 2005 r. Nr 127, poz. 1066 ze zm.) karalne na jego podstawie polowanie bez posiadania do tego uprawnień oznacza również polowanie bez zgody dzierżawcy lub zarządcy obwodu łowieckiego (art. 42 ust. 1 w/w ustawy), a polowanie indywidualne – bez stosownego ku temu upoważnienia wymienionego podmiotu (art. 42 ust. 8 w/w ustawy), natomiast wykonywane poza obwodem łowieckim - bez specjalnej decyzji właściwego starosty dopuszczającej odłów lub odstrzał redukcyjny zwierzyny (art. 45 ust. 3 w/w ustawy), chociażby polujący miał w ogóle uprawnienia podstawowe, selekcjonerskie lub sokolnicze (art. 42 ust. 3 w/w ustawy).

Myśliwy, który poluje indywidualnie, nie posiadając w ogóle upoważnienia wydanego przez dzierżawcę lub zarządcę obwodu łowieckiego, dopuszcza się przestępstwa określonego w art. 53 pkt 4 Prawa łowieckiego, choćby posiadał uprawnienia podstawowe, selekcjonerskie lub sokolnicze (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 2010 r. WA 31/10, OSNKW 2011/1/6).

Sąd Okręgowy w całości podziela powyższe stanowisko Sądu Najwyższego. Wbrew zarzutom apelacji sam fakt, iż oskarżony w lutym 2012r. należał do Stowarzyszenia (...) w Kołach (...) (posiadając uprawnienie o jakim stanowi art. 32 ust 5 pkt 4 ustawy z dnia 13 października 1995 r. – Prawo łowieckie) nie powodował, iż polując posiadał uprawnienia do tego polowania, gdyż nie zachował wymogów o jakim stanowi art. 42 ust 1 w zw. z ust 8 ustawy z dnia 13 października 1995 r. – Prawo łowieckie) tj. nie posiadał zgody na polowanie wystawionej przez dzierżawcę obwodu tj. pisemnego upoważnienia do wykonywania polowania indywidualnego wystawionego przez dzierżawcę obwodu.

Wyrok SO w Jeleniej Górze z dnia 18 listopada 2016 r., VI Ka 439/16

Standard: 8540 (pełna treść orzeczenia)