Przekroczenie siedmiodniowego terminu z przyczyn niezależnych od pracownika (art. 48 § 1 k.p.)
Odmowa ponownego zatrudnienia pracownika zgłaszającego gotowość podjęcia pracy (art. 48 k.p.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Z art. 48 § 1 k.p. wynika, iż nawet przekroczenie wskazanego w nim terminu 7 dni nie zawsze uprawnia pracodawcę do odmowy dopuszczenia pracownika do pracy. Niezgłoszenie się pracownika do pracy w czasie, o którym mowa w art. 48 § 1 k.p., oznacza jednak, że pracownik powinien wykazać, że uchybienie terminu nastąpiło z przyczyn od niego niezależnych (wyrok SN z dnia 14 stycznia 2008 r., II PK 104/07). Za taką przyczynę uważa się między innymi niepowiadomienie pracownika przez jego pełnomocnika procesowego o wyroku przywracającym do pracy (wyrok SN z dnia 12 lipca 2005 r., II PK 358/04).
Za przyczynę przekroczenia terminu niezależną od pracownika trzeba także uznać trudność w ustaleniu daty uprawomocnienia się wyroku, w szczególności gdy następuje ono z dniem upływu terminu do wniesienia środka zaskarżenia liczonego od doręczenia odpisu orzeczenia z uzasadnieniem stronie pozwanej (uzasadnienie powołanego wyroku SN z dnia 19 grudnia 1997 r., I PKN 444/97).
Zwrot "przyczyny niezależne od pracownika" nie jest tożsamy ze zwrotem "przyczyny niezawinione przez pracownika". Są to przyczyny, które - jak wynika z sensu tego określenia - nie zależą od pracownika, czy też na które nie ma on obiektywnego wpływu. Jak podkreślił Sąd Najwyższy w cytowanym wyżej wyroku w sprawie I PKN 444/97, rozważenie "przyczyn" przekroczenia terminu do zgłoszenia gotowości do pracy i ocena ich jako "niezależnych od pracownika" należy do sądu. Są to przesłanki trudne do jednoznacznego zdefiniowania i podlegają rozważeniu w okolicznościach konkretnej sprawy (wyrok SN z dnia 13 grudnia 2012 r., II PK 61/12).
Charakter przesłanek ujętych w art. 48 § 1 k.p. uniemożliwia sformułowanie zamkniętego katalogu przypadków uznawanych za okoliczności niezależne od pracownika. Spełnienie tej przesłanki podlega ocenie sądu meriti na podstawie ustaleń faktycznych poczynionych w granicach swobodnej oceny materiału dowodowego.
Postanowienie SN z dnia 26 listopada 2024 r., II PSK 10/24
Standard: 86776 (pełna treść orzeczenia)
Jeżeli pracodawca kwestionuje fakt, że przekroczenie terminu nastąpiło z przyczyn niezależnych od pracownika, pracownik może domagać się ustalenia tego przez sąd.
Zwrot „przyczyny niezależne od pracownika” nie jest zatem tożsamy ze zwrotem „przyczyny niezawinione przez pracownika”. Należy uznać, że są to przyczyny, które jak wynika z sensu tego określenia, nie zależą od pracownika, czy też, na które nie ma on obiektywnie wpływu. Jak podkreślił Sąd Najwyższy w powołanym wyżej wyroku w sprawie I PKN 444/97, rozważenie „przyczyn” przekroczenia terminu do zgłoszenia gotowości do pracy i ocena ich jako „niezależnych od pracownika” należy do sądu. Są to przesłanki trudne do jednoznacznego zdefiniowania i podlegają one rozważeniu w okolicznościach konkretnej sprawy. W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się jednak zgodnie, że za przyczynę niezależną od pracownika można uznać niepowiadomienie go o wyroku przywracającym do pracy przez pełnomocnika procesowego (zob. wyroki SN z dnia: 12 maja 2005 r., II PK 358/04 i 14 stycznia 2008 r., II PK 104/07). Dla ustalenia, że przyczyna jest niezależna od pracownika nie jest więc konieczne, aby była także niezależna od jego pełnomocnika.
Wyrok SN z dnia 13 grudnia 2012 r., II PK 61/12
Standard: 86779 (pełna treść orzeczenia)