Odpowiedzialność adwokata i radcy prawnego z tytułu procesowych zaniedbań i błędów

Cywilna odpowiedzialność zawodowego pełnomocnika

Wyświetl tylko: SASNSOSR

Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.

Dochodząc odszkodowania za szkodę, która powsta w związku z nienależytym wykonywaniem umowy o świadczenie pomocy prawnej, mocodawca powinien wykazać, że uchybienie standardom zawodowym obowiązującym zleceniobiorcę jako profesjonalistę było przyczyną uszczerbku w majątku mocodawcy, a ten uszczerbek by nie powstał, gdyby nie wadliwe działanie zleceniobiorcy.

Określając rodzaj i wysokość szkody, którą przypisuje pozwanemu, powód odwołał się wprost do należności, których nie zapłacili mu kontrahenci. Tymczasem na pozwanym nie ciążył umowny obowiązek spełniania na rzecz powoda świadczeń za jego kontrahentów, lecz obowiązek dochodzenia tych świadczeń w postępowaniach sądowych, w celu stworzenia dla powoda warunków do egzekwowania przy użyciu przymusu państwowego należności niezapłaconych dobrowolnie. Uzyskanie na rzecz powoda tytułów wykonawczych przeciwko jego kontrahentom „przekształcało” wierzytelności, których byli dłużnikami w już niesporne i korzystające z dłuższego terminu przedawnia, lecz samo w sobie nie zasilało majątku powoda o świadczenia z tych wierzytelności. Uzyskanie tytułów wykonawczych przeciwko kontrahentom powoda nie usuwało zatem braków w majątku powoda będących konsekwencją niezapłacenia mu za wydane kontrahentom towary. Uszczerbek ten likwidowało dopiero spełnienie tych świadczeń.

Powiązanie przyczynowe zaniechań, które powód przypisywał pozwanemu z utratą możliwości efektywnego uzyskania świadczeń należnych mu od kontrahentów wymagało zatem wykazania przez powoda najpierw tego, że postępowania o zasądzenie tychże należności od jego kontrahentów zakończyłyby się sukcesem (zob. wyroki SN z 22 listopada 2006 r., V CKS 292/06, z 4 marca 2009 r. IV CSK 441/08), a następnie, że te należności zostałaby zaspokojone, jeśli nie dobrowolnie w związku z wynikami procesów, to przymusowo w postępowaniu egzekucyjnym albo przynajmniej, że wierzytelności te, po ich potwierdzeniu tytułami wykonawczymi, mogły przynieść powodowi dochód w postaci ceny z ich sprzedaży. O wyniku postępowania w niniejszej sprawie zadecydowało przede wszystkim stanowisko Sądów meriti, że o ile powód wykazał, iż pozwany nie wywiązał się z pewnych obowiązków ciążących na nim na podstawie umowy zlecenia (nienależyte wykonanie umowy), to nie wykazał, że szkoda w postaci i wysokości określonej w pozwie pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym z przypisaną pozwanemu postacią niewykonania umowy.

Wyrok SN z dnia 7 lutego 2024 r., I CSK 512/23

Standard: 79554 (pełna treść orzeczenia)

Adwokat i radca prawny odpowiadają za szkodę wyrządzoną mocodawcy na skutek swoich zaniedbań i błędów prowadzących do przegrania sprawy, której wynik byłby korzystny dla strony, gdyby pełnomocnik zachował należytą staranność ocenioną przy uwzględnieniu profesjonalnego charakteru jego działalności (por. wyroki SN z dnia 2 grudnia 2004 r., V CK 297/04, z dnia 22 listopada 2006 r., V CSK 292/06, ; z dnia 13 czerwca 2008 r., I CSK 514/07, ; z dnia 4 marca 2009 r., sygn. akt IV CSK 441/08, ; z dnia 19 grudnia 2012 r., II CSK 219/12).

Strona domagająca się od pełnomocnika odszkodowania za przegranie procesu winna zatem wykazać, że przy dochowaniu przez pełnomocnika należytej staranności miałaby duże szanse na wygranie (wyrok SN z dnia 19 kwietnia 2013 r., V CSK 210/12).

Wyrok SO w Płocku z dnia 21 lutego 2018 r., I C 2940/14

Standard: 33614 (pełna treść orzeczenia)

Profesjonalność adwokata zakłada posiadanie kompetencji w sprawach, których prowadzenia się podejmuje, zatem je zna od strony normatywnej, teoretycznej i zastosowania w praktyce, zwłaszcza poprzez orzecznictwo, a także uwzględniając wystarczające doświadczenie zawodowe i życiowe (tak SN w wyroku z dnia 15 marca 2012 r., I CSK 330/11)

Adwokat odpowiada za szkodę wyrządzoną mocodawcy jedynie na skutek swoich zaniedbań i błędów prowadzących do przegrania sprawy, której wynik byłby korzystny dla strony, gdyby pełnomocnik zachował należytą staranność ocenioną przy uwzględnieniu profesjonalnego charakteru jego działalności.

Na stronie domagającej się od pełnomocnika odszkodowania za przegranie procesu ciąży obowiązek wykazania, że przy dochowaniu przez pełnomocnika należytej staranności miałaby duże szanse na wygranie (por. wyrok SN z dnia 19 kwietnia 2013 r., V CSK 210/12; wyrok SN z dnia 19 grudnia 2012 r., II CSK 219/12).

O niedochowaniu przez pełnomocnika należytej staranności można mówić, gdy jego postępowanie w sprawie jest oczywiście sprzeczne z przepisami mającymi zastosowanie albo z powszechnie aprobowanymi poglądami doktryny lub ustalonym orzecznictwem, znanym przed podjęciem czynności.

Oceny należytej staranności w rozumieniu przepisu art. 355 § 2 k.c. należy dokonywać przy uwzględnieniu zawodowego charakteru działalności pełnomocnika. Nie oznacza to podwyższonej staranności wobec przeciętnej (ogólnej) wymaganej w obrocie powszechnym, lecz należytą staranność zawodową, której wzorce są budowane od razu z uwzględnieniem profesjonalizmu podmiotów.

Wyrok SA w Łodzi z dnia 9 lutego 2018 r., I ACa 795/17

Standard: 16909 (pełna treść orzeczenia)

Komentarz składa z 232 słów. Wykup dostęp.

Standard: 66475 (pełna treść orzeczenia)

Komentarz składa z 193 słów. Wykup dostęp.

Standard: 5321 (pełna treść orzeczenia)

Komentarz składa z 574 słów. Wykup dostęp.

Standard: 25786 (pełna treść orzeczenia)

Komentarz składa z 335 słów. Wykup dostęp.

Standard: 5323 (pełna treść orzeczenia)

Komentarz składa z 601 słów. Wykup dostęp.

Standard: 5324 (pełna treść orzeczenia)