Jurysdykcja przemienna w innym państwie członkowskim według miejsce zamieszkania powoda (art. 11 ust. 1 lit. b rozp. 1215/2012)

Przewidziany w art. 11 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 1215/2012 szczególny przepis jurysdykcyjny, podobnie do wszystkich przepisów zawartych w sekcji 3 rozdziału II tego rozporządzenia, ma na celu zagwarantowanie stronie słabszej, która zamierza pozwać stronę silniejszą, możliwości uczynienia tego przed łatwo dostępnym sądem państwa członkowskiego [zob. podobnie wyroki: z dnia 27 lutego 2020 r., Balta, C‑803/18; a także z dnia 21 października 2021 r., T.B. i D. (Jurysdykcja w sprawach dotyczących ubezpieczenia), C‑393/20].

Osiągnięcie ochronnego celu wspomnianego art. 11 ust. 1 lit. b) zapewnia już zaoferowanie każdemu powodowi, o którym mowa w tym przepisie, a mianowicie ubezpieczającemu, ubezpieczonemu lub uposażonemu z tytułu umowy ubezpieczenia, możliwości wyboru pomiędzy sądami państwa członkowskiego, w którym znajduje się miejsce zamieszkania lub siedziba pozwanego ubezpieczyciela, a sądem, w którego obszarze właściwości znajduje się jego własne miejsce zamieszkania lub jego własna siedziba.

Artykułu 11 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nie można rozumieć jako oznaczającego, że zainteresowani powodowie mają możliwość zwrócenia się nie tylko do tego sądu, w którego obszarze właściwości znajduje się ich miejsce zamieszkania lub siedziba, lecz także do każdego innego sądu państwa członkowskiego, w którym mają miejsce zamieszkania lub siedzibę. Celem tego przepisu nie jest w żadnym wypadku umożliwienie praktyki „forum shopping”, która byłaby zresztą niezgodna z innymi celami rozporządzenia nr 1215/2012.

Interpretowanie art. 11 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 1215/2012 w ten sposób, że przepis ten wyznacza bezpośrednio, bez odsyłania do przepisów wewnętrznych państw członkowskich, określony sąd, a mianowicie ten, w którego obszarze właściwości znajduje się miejsce zamieszkania lub siedziba powoda, gwarantuje nie tylko to, że wyłącznie jeden sąd, którego właściwość w ten sposób ustalono, będzie miał szczególnie ścisły związek z danym sporem prawnym, lecz również to, że sąd ten będzie zarówno łatwy do zidentyfikowania przez powoda, jak i rozsądnie przewidywalny dla pozwanego.

Wytyczenie granic obszaru właściwości, w którym w rozumieniu owego art. 11 ust. 1 lit. b) znajduje się miejsce, w którym powód ma miejsce zamieszkania lub siedzibę, należy co do zasady do kompetencji w zakresie organizacji systemu sądownictwa państwa członkowskiego, do którego sąd ów należy (zob. analogicznie wyrok z dnia 15 lipca 2021 r., Volvo i in., C‑30/20).

Wyrok TSUE z dnia 30 czerwca 2022 r., C-652/20

Standard: 82011 (pełna treść orzeczenia)

 Artykuł 13 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych w związku z art. 11 ust. 1 lit. b) owego rozporządzenia należy interpretować w ten sposób, że nie może na niego powołać się osoba fizyczna, której działalność zawodowa polega m.in. na dochodzeniu roszczeń odszkodowawczych od ubezpieczycieli, przywołująca umowne nabycie wierzytelności od ofiary wypadku drogowego w celu wytoczenia przed sąd państwa członkowskiego miejsca zamieszkania poszkodowanego powództwa z tytułu odpowiedzialności cywilnej przeciwko ubezpieczycielowi sprawcy wypadku drogowego, który to ubezpieczyciel ma siedzibę na terytorium innego państwa członkowskiego niż państwo członkowskie miejsca zamieszkania poszkodowanego.

Wyrok TSUE z dnia 31 stycznia 2018 r., C-106/17

Standard: 82023 (pełna treść orzeczenia)