Orzeczenie niezgodne z prawem wspólnotowym

Odpowiedzialność państwa z tytułu naruszenia prawa wspólnotowego orzeczeniem sądu krajowego orzekającego w ostatniej instancji powstaje tylko w wyjątkowych przypadkach, gdy sąd w sposób oczywisty naruszył obowiązujące prawo (por. wyroki Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 30 września 2003 r., C-224/01, w sprawie Gerhard Köbler przeciwko Republice Austrii, pkt 53 oraz z dnia 13 czerwca 2006 r., C-173/03, w sprawie Traghetti del Mediterraneo SpA w likwidacji przeciwko Repubblica italiana, pkt 32). Z orzecznictwa tego wynika, że celem ustalenia, czy przesłanka ta została spełniona, sąd krajowy rozpatrujący żądanie naprawienia szkody musi wziąć pod uwagę wszystkie elementy charakteryzujące przedstawioną mu sytuację, w tym stopień jasności i precyzji naruszonej normy, umyślność naruszenia, wybaczalny lub niewybaczalny charakter naruszenia prawa, ewentualne stanowisko instytucji wspólnotowej, a także uchybienie przez sąd krajowy obowiązkowi zwrócenia się z pytaniem prejudycjalnym zgodnie z art. 234 akapit trzeci WE; przesłanka ta jest spełniona, jeżeli rozpatrywane orzeczenie zostało wydane z oczywistym naruszeniem orzecznictwa Trybunału w tym zakresie (por. wyroki Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 30 września 2003 r., C-224/01, pkt 54-56 i z dnia 13 czerwca 2006 r., C-173/03, 32-43).

Wyrok SN z dnia 19 września 2018 r., I CNP 39/17

Standard: 62696 (pełna treść orzeczenia)