Inwestor kapitałowy jako przedsiębiorca/konsument; obrót akcjami; opcjami walutowymi jako działalność gospodarcza
Przedsiębiorca; działalność gospodarcza (art. 43[1] k.c.) Pojęcie i status konsumenta Terminowe operacje finansowe
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Wyłączenie instrumentów finansowych z zakresu zastosowania art. 6 ust. 1 i 2 Rozporządzenia Rzym I pozostaje bez wpływu na uznanie danej osoby za „konsumenta” w rozumieniu art. 17 ust. 1 Rozporządzenia Bruksela I bis (wyrok TSUE z 3 października 2019 r., C-208/18, w sprawie Jana Petruchová p. FIBO Group Holdings Limited: wyrok TSUE z 3 października 2019 r., C-208/18).
Rozporządzenie Rzym I i Rozporządzenie Bruksela I bis realizują różne cele, a instrumenty finansowe są objęte zakresem zastosowania sekcji czwartej Rozporządzenia Bruksela I bis (wyrok TSUE z 3 października 2019 r., C-208/18, pkt 65). Oznacza to, że sam fakt, iż określona osoba zawarła umowę dotyczącą instrumentu finansowego nie jest przeszkodą dla nadania jej statusu konsumenta w rozumieniu art. 17 ust. 1 Rozporządzenia Bruksela I bis.
W piśmiennictwie prezentowane jest stanowisko, ujmujące inwestowanie środków prywatnych, niezależnie od rodzaju inwestycji, podobnie jak zarządzanie własnym majątkiem, jako realizujące cel o charakterze prywatnym, a nie zawodowym lub gospodarczym (zob. U. Magnus, P. Mankowski (red.), European Commentaries on Private International Law. Brussels Ibis Regulation, t. 1, Köln 2016, s. 465). Pojęcia osobistych potrzeb, do których zaspokojenia ma zmierzać umowa, nie można więc rozumieć jedynie jako zaspokajania bieżących potrzeb życia codziennego. Ten kierunek wykładni pojęcia konsumenta w europejskim prawie procesowym cywilnym odnaleźć można również w orzecznictwie sądów krajowych (por. orzeczenie Szwajcarskiego Sądu Federalnego z dnia 4 sierpnia 1995 r. I.S. Corinphila przeciwko Jaeger, BGE 121 III 336, s. 343).
Ani „regularność” działalności ani „znaczna wartość” inwestycji nie uzasadniają odmówienia Powodowi statusu „konsumenta”. Nie uzasadnia również tego fakt, że Powód podjął działalność spekulacyjną, poszukując alternatywnych źródeł pomnożenia kapitału bazując na własnej dość specjalistycznej wiedzy w zakresie ryzykownych usług finansowych. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej jednoznacznie wyklucza możliwość dokonywania oceny z odwołaniem się do okoliczności o charakterze subiektywnym w postaci wiedzy lub umiejętności oraz aktywnej postawy na rynku usług finansowych. Ponadto zarząd własnym majątkiem i inwestowanie prywatnych środków nie jest równoznaczne z prowadzeniem działalności gospodarczej lub zawodowej w rozumieniu art. 17 ust. 1 Rozporządzenia Bruksela I bis.
Postanowienie SN z dnia 9 marca 2022 r., I NSNc 310/21
Standard: 81404 (pełna treść orzeczenia)
Osoba fizyczna, która na podstawie umowy takiej jak kontrakt finansowy na transakcje różnicowe zawarty ze spółką brokerską przeprowadza transakcje na międzynarodowym rynku wymiany walut FOREX (Foreign Exchange) za pośrednictwem tej spółki, musi zostać uznana za „konsumenta” w rozumieniu tego przepisu, jeżeli zawarcie tej umowy nastąpiło w celu niezwiązanym z jakąkolwiek działalnością zawodową lub gospodarczą tej osoby, czego ustalenie należy do sądu odsyłającego. Do celów takiej kwalifikacji pozbawione co do zasady znaczenia są, jako takie, po pierwsze, czynniki takie jak wartość transakcji przeprowadzonych na podstawie umów takich jak kontrakty finansowe na transakcje różnicowe, istotne ryzyko strat finansowych związane z zawarciem takich umów, ewentualna fachowa wiedza takiej osoby w dziedzinie instrumentów finansowych czy też jej aktywna postawa w ramach takich transakcji, oraz, po drugie, okoliczność, że instrumenty finansowe nie są objęte zakresem stosowania art. 6 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 593/2008 z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie prawa właściwego dla zobowiązań umownych (Rzym I) lub że osoba ta jest „klientem detalicznym” w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 12 dyrektywy 2004/39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie rynków instrumentów finansowych, zmieniającej dyrektywę Rady 85/611/EWG i 93/6/EWG i dyrektywę 2000/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz uchylającej dyrektywę Rady 93/22/EWG.
Wyrok TSUE z dnia 3 października 2019 r., C-208/18
Standard: 76494 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 44961
Standard: 43792
Standard: 64001
Standard: 64607