Niedopuszczalność uzupełnienia wyroku w trybie art. 351 k.p.c. wadliwego niezastosowania art. 378 § 2 k.p.c.

Sposób orzekania przez sąd drugiej instancji w sytuacjach objętych hipotezą art. 378 § 2 k.p.c. przemawiają za wykluczeniem na gruncie tego przepisu aprobowanej w uzasadnieniu uchwały Sądu Najwyższego z dnia 12 czerwca 1967 r., III CZP 25/67, dopuszczalności wniosku o uzupełnienie orzeczenia sądu drugiej instancji o rozstrzygnięcie uchylające lub zmieniające wyrok sądu pierwszej instancji również na rzecz współuczestników, którzy tego wyroku nie zaskarżyli. 

Niedopuszczalność wniosku o uzupełnienie orzeczenia sądu drugiej instancji o rozstrzygnięcie uchylające lub zmieniające wyrok sądu pierwszej instancji również na rzecz współuczestników nieskarżących wyroku sądu pierwszej instancji wyklucza możliwość wiązania w stosunku do współuczestników, którzy nie wnieśli apelacji i nie zostali z uchybieniem art. 378 § 2 k.p.c. objęci orzeczeniem sądu odwoławczego, prawomocności wyroku sądu pierwszej instancji z upływem terminu do złożenia takiego wniosku lub z chwilą wydania w jego następstwie orzeczenia przez sąd odwoławczy.

W rezultacie, o prawomocności wyroku sądu pierwszej instancji we wskazanym zakresie powinny rozstrzygać przede wszystkim ogólne zasady dotyczące prawomocności, z uwzględnieniem wyjątku zastrzeżonego w art. 363 § 3 in fine k.p.c.

Postanowienie SN z dnia 23 marca 2006 r., II CZ 17/06

Standard: 49002 (pełna treść orzeczenia)