Zaprzestanie w toku postępowania stosowania praktyki naruszającej zbiorowe interesy konsumentów (art. 27 u.o.k.k.)

Jako zaniechanie stosowania praktyki należy traktować rzeczywiste zaprzestanie zachowania, które kwalifikowane jest jako naruszające konkurencję, przy czym zagadnienie to powinno być relatywizowane do istoty praktyki, która została stwierdzona w postępowaniu antymonopolowym. Istota praktyki, a zatem zachowanie uznane za antykonkurencyjne, decyduje bowiem o tym, jakiego rodzaju czynności należy podjąć, aby można było mówić o zaniechaniu stosowania praktyki ograniczającej konkurencję. Jeżeli istota praktyki polega na stosowaniu określonych warunków umów, wówczas o zaniechaniu stosowania praktyki można mówić dopiero w przypadku zaprzestania stosowania, a zatem po wprowadzeniu odpowiednich zmian w zawartych wcześniej umowach (por. uz. wyroku SN z dnia 2 lipca 2009 r., III SK 10/09).

Analogiczna wykładnia art. 27 u.o.k.k. znajduje odzwierciedlenie także w piśmiennictwie. Wskazuje się bowiem, że dla stwierdzenia zaniechania stosowania praktyki, której istota polega na stosowaniu określonych niedozwolonych postanowień umów, a zatem wprowadzaniu ich do obrotu, istotne jest, aby przedsiębiorca przedstawił nowo opracowany wzorzec umowy i wykazał, że wszystkie dotychczas obowiązujące umowy zawarte na podstawie zakwestionowanego wzorca zostały faktycznie aneksowane. O zaniechaniu stosowania postanowień wzorców umowy wpisanych do rejestru klauzul niedozwolonych można mówić więc dopiero wówczas, gdy zakwestionowane (wcześniejsze) wzorce przestaną wiązać konsumentów po wprowadzeniu odpowiednich zmian w zawartych wcześniej umowach

Wyrok SN z dnia 7 marca 2019 r., I NSK 16/18

Standard: 43731 (pełna treść orzeczenia)