Bezskuteczność egzekucji z ruchomości

W orzeczeniu z dnia 26 kwietnia 1938 r., II C 2806/37 Sąd Najwyższy wyraził pogląd, że dla ustalenia przewidzianej w art. 298 § 1 k.h. odpowiedzialności wystarcza bezskuteczność egzekucji z ruchomości. U podstaw tego poglądu leżało zapatrywanie uznające egzekucję z ruchomości za najszybszy sposób zaspokojenia wierzytelności pieniężnych. Przejawem tego zapatrywania w dawnym kodeksie postępowania cywilnego było dopuszczenie wyjawienia majątku dopiero po wszczęciu egzekucji z ruchomości (art. 621 – jedn. tekst: Dz.U. z 1932 r. Nr 112, poz. 934; art. 628 – jedn. tekst: Dz.U. z 1950 r. Nr 43, poz. 394). Stąd wyciągano wniosek wyrażony w powołanym wyżej orzeczeniu (zob. też . art. 574 § 2 k.z. oraz art. 117 k.h. – a obecnie: art. 870 k.c. i art. 62 § 2 k.s.h.).

Bezskuteczność egzekucji z ruchomości była więc w ówczesnym stanie prawnym identyfikowana z pozbawieniem najszybszej drogi do zaspokojenia wierzytelności, czyli za zapowiedź trudności lub wręcz niemożliwości wyegzekwowania wierzytelności w ogóle. W obecnym stanie prawnym wyjawienie majątku jest dopuszczalne przy egzekucji świadczeń pieniężnych zarówno z ruchomości, wynagrodzenia za pracę, rachunków bankowych oraz innych wierzytelności i praw majątkowych.

Na tle obecnego stanu prawnego trudno zatem podtrzymywać nadal stanowisko, że dla ustalenia odpowiedzialności członków zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością wystarcza sama bezskuteczność egzekucji z ruchomości. Obecnie bezskuteczność egzekucji z ruchomości może prowadzić do przyjęcia tej odpowiedzialności tylko wespół z innymi okolicznościami wskazującymi na niemożność zaspokojenia się także z pozostałego majątku spółki.

Wyrok SN z dnia 26 czerwca 2003 r., V CKN 416/01

Standard: 38525 (pełna treść orzeczenia)