Cywilnoprawna ochrona dóbr osobistych

Dobra osobiste osób fizycznych pozostają pod ochroną prawa, co wynika wprost z norm Konstytucji wyrażonych m.in. w art. 30, 41, 47, 49, 50, 51, 52, 53, 73.

Obowiązkiem każdego jest zatem powstrzymanie się od działań naruszających dobra osobiste, czemu towarzyszy uprawnienie pokrzywdzonego do żądania zaniechania tych naruszeń względnie usunięcie ich skutków (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 28 maja 1999 r., I CKN 16/98).

Dobra osobiste stanowią każdorazowo dookreślenie ‎i konkretyzację ochrony dobra ogólnego, jakim w przypadku osób fizycznych jest osobowość człowieka.

Uchwała SN z dnia 3 października 2023 r., III CZP 22/23

Standard: 76595 (pełna treść orzeczenia)

Dobra osobiste wynikają z tych wartości niemajątkowych, które są ściśle związane z człowiekiem, obejmując jego fizyczną i psychiczną integralność albo będąc przejawem jego twórczej działalności; skupiają niepowtarzalną, pozwalającą na samorealizację indywidualność człowieka, jego godność oraz pozycję wśród innych ludzi. Dobrem osobistym jest wartość immanentnie złączona z istotą człowieczeństwa oraz naturą człowieka, niezależna od jego woli, stała, dająca się skonkretyzować i obiektywizować (uchwała SN z 19 listopada 2010 r., III CZP 79/10).

W związku z powyższym dobra osobiste nie są tożsame z wolnościami i prawami człowieka i obywatela, ani też z publicznymi prawami podmiotowymi (m.in. wyroki SN: z 20 września 2013 r., II CSK 1/13; z 24 września 2015 r., V CSK 741/14; z 27 sierpnia 2021 r., V CSKP 103/21).

Wyrok SN z dnia 23 czerwca 2023 r., II CSKP 1988/22

Standard: 79732 (pełna treść orzeczenia)