Postanowienie z dnia 2015-04-02 sygn. II FSK 2897/12

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Stefan Babiarz (przewodniczący i sprawozdawca), Sędzia NSA Maciej Jaśniewicz, Sędzia NSA Jerzy Płusa, po rozpoznaniu w dniu 2 kwietnia 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej wniosku P. O. o wykładnię treści wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 stycznia 2015 r., sygn. akt II FSK 2897/12 oddalającego skargę kasacyjną P. O. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 czerwca 2012 r., sygn. akt VIII SA/Wa 78/12 w sprawie ze skargi P. O. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 18 listopada 2011 r. nr [...] w przedmiocie podatku od spadków i darowizn postanawia: oddalić wniosek o dokonanie wykładni wyroku.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 22 stycznia 2015 r., II FSK 2897/12, Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę P. O. (zwanego dalej skarżącym) od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 czerwca 2012 r., VIII SA/Wa 78/12 w przedmiocie podatku od spadków i darowizn.

W piśmie z dnia 26 lutego 2015 r. pełnomocnik skarżącego na podstawie art. 158 w zw. z art. 193 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm. - zwanej dalej : p.p.s.a.) wystosował wniosek o wykładnię treści wyroku NSA z dnia 22 stycznia 2015 r., poprzez wyjaśnienie:

- czy treść wyroku należy rozumieć w ten sposób, że wbrew zasadzie racjonalnego ustawodawcy przepis art. 6 ust. 3 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków

i darowizn (Dz. U. z dnia 2009 r. Nr 93, poz. 768 ze zm. - zwanej dalej: u.p.s.d.) jest przepisem bezprzedmiotowym (pustym, który nie znajdzie nigdy zastosowania)

w przypadku umowy darowizny zawartej bez zachowania formy aktu notarialnego

z zastrzeżonym warunkiem rozwiązującym i w konsekwencji wyrok ma wywołać skutek

w postaci odmowy zastosowania art. 6 ust. 3 u.p.s.d. i uchylenia decyzji ustalającej podatek od spadków i darowizn przez organ podatkowy,

- czy treść wyroku powinna być rozumiana w ten sposób, że pomimo uchylenia się przez darczyńcę przed wydaniem decyzji przez organ podatkowy od skutków oświadczenia woli zawartego w umowie darowizny, co skutkowało tym, że do nabycia darowizny przez skarżącego w ogóle nie doszło (uchylenie się ze skutkiem ex tunc), organ był uprawniony do wydania decyzji ustalającej podatek od spadków i darowizn, a skarżący miał obowiązek zapłacić ten podatek,

- czy zwrot kosztów postępowania jest należny drugiej stronie od skarżącego pomimo braku wniosku strony przeciwnej w tym zakresie (przynajmniej skarżącemu nie jest znany taki wniosek strony przeciwnej).

W uzasadnieniu wniosku podniesiono, że skarżący w skardze kasacyjnej podniósł dwa zarzuty naruszenia przepisów prawa materialnego stanowiące niezależne podstawy wniosku skarżącego o uchylenie wyroku sądu I instancji, tj. naruszenie poprzez niewłaściwe zastosowanie art. 6 ust. 3 u.p.s.d. oraz art. 1 ust. 1 pkt 2 u.p.s.d. Sąd

w wydanym wyroku i uzasadnieniu do niego rozstrzygnął wyłącznie w odniesieniu do pierwszego zarzutu skarżącego dotyczącego naruszenia art. 6 ust. 3 u.p.s.d. W żaden sposób sąd nie odniósł się do drugiego zarzutu skarżącego dotyczącego naruszenia art. 1 ust. 1 pkt 2 u.p.s.d. związanego z uchyleniem się przez darczyńcę od skutków oświadczenia woli. Powyższe uchylenie się od skutków oświadczenia woli skutkowało ex tunc, tzn. ostatecznie do nabycia przedmiotu darowizny przez skarżącego w ogóle nie doszło. Skarżący wniósł w tym zakresie o uzupełnienie wyroku. Jednakże z ostrożności, na wypadek gdyby sąd nie uwzględnił wniosku o uzupełnienie wyroku, skarżący wniósł

o wykładnię wyroku w kontekście drugiego zarzutu i okoliczności uchylenia się przez darczyńcę od skutków oświadczenia woli. Jednocześnie skarżący podał, że sąd w wyroku powołał się m.in. na art. 210 § 1 p.p.s.a., jako podstawę zasądzonych od skarżącego na rzecz strony przeciwnej zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego, skarżący nie otrzymał pisma ani informacji, z której wynikałoby, że strona przeciwna składała wniosek o zasądzenie takich kosztów, dlatego skarżący wniósł wykładnię wyroku

w zakresie, w jakim sąd postanowił o zwrocie kosztów zastępstwa procesowego bez znanego skarżącemu wniosku drugiej strony.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Wniosek skarżącego nie zasługuje na uwzględnienie.

Na samym wstępie rozważań przytoczyć należy treść przepisu, na który powołał się skarżący w rozpatrywanym wniosku. Stosownie do art. 158 p.p.s.a. sąd, który wydał wyrok, rozstrzyga postanowieniem wątpliwości co do jego treści. Postanowienie w tym przedmiocie może być wydane na posiedzeniu niejawnym. Przepis ten na zasadzie wyrażonej w art. 193 p.p.s.a. znajdują zastosowanie do wyroków wydanych przez Naczelny Sąd Administracyjny. Należy jednak zauważyć, że już z literalnego brzmienia tego przepisu wynika, że dotyczy on wątpliwości, co do treści wyroku i nie może mieć na celu stwarzania możliwości do podejmowania dodatkowej polemiki skierowanej przez stronę przeciwko rozstrzygnięciu. W sposób oczywisty omawiana instytucja dotyczy sytuacji, w której uzasadnienie wyroku zostało sporządzone i doręczone stronie, jednakże treść pisemnych motywów wyroku jest dla strony niezrozumiała, a więc domaga się ona jej wyjaśnienia. Jak wynika z uzasadnienia wniosku strona prawidłowo odczytała treść motywów podjętego przez Naczelny Sąd Administracyjny rozstrzygnięcia, lecz wskazuje na odmienną wykładnię art. 6 ust. 3 u.p.s.d., która nie została uwzględniona przy wydawaniu wyroku z przyczyn wyjaśnionych w uzasadnieniu, które nie wymagają w tym miejscu powtórzenia.

Druga ze sformułowanych wątpliwości w istocie zmierza do uzupełnienia uzasadnienia wyroku wskazując na nierozpoznanie zarzutu naruszenia art. 1 ust. 1 pkt 2 u.p.s.d. Sam skarżący formułuje ten wniosek jako złożony "z ostrożności, na wypadek gdyby Sąd nie uwzględnił wniosku o uzupełnienie wyroku". Niezrozumiałym, a wręcz wewnętrznie sprzecznym jest więc domaganie się przez skarżącego zarówno "uzupełnienia wyroku" o brakujące uzasadnienie, jak również dokonania wykładni doręczonego uzasadnienia wyroku. Innymi słowy, skarżący z jednej strony domaga się uzupełnienia brakującego w jej ocenie uzasadnienia wyroku, a z drugiej strony wnosi

o wyjaśnienie jego treści. Wniosek formułowany w oparciu o art. 158 p.p.s.a., aby mógł odnieść pożądany skutek musi zawierać konkretne wskazanie, które fragmenty uzasadnienia budzą wątpliwości strony, czy też w jakiej części uzasadnienie pozostaje dla strony niezrozumiałe. Tymczasem uzasadnienie badanego wniosku takich wskazań na rzeczywiste wątpliwości skarżącego co do treści wyroku wcale nie zawiera. Z treści pisma wynika natomiast, że w istocie skarżący polemizuje ze stanowiskiem wyrażonym przez Naczelny Sąd Administracyjny w zaskarżonym wyroku i ponownie przedstawia argumentację, która nie została uwzględniona. Należy zaś zauważyć, że Naczelny Sąd Administracyjny już na wstępie swoich rozważań powołał się na przepis art. 1 ust. 1 pkt 2 u.p.s.d. i dokonał jego wykładni. Dalsze rozważania Naczelnego Sądu Administracyjnego zawierają w sobie już implicite wypowiedź co do bezzasadności tak sformułowanego

w skardze kasacyjnej zarzutu bez potrzeby jego ponownego powoływania.

Całkowicie niezrozumiałym jest także żądanie wyjaśnienia motywów zasądzenia kosztów postępowania kasacyjnego w świetle art. 210 § 1 p.p.s.a., z uwagi na złożenie przez pełnomocnika strony przeciwnej do protokołu rozprawy w dniu 13 stycznia 2015 r. wniosku o oddalenie skarg kasacyjnych i zasądzenie zwrotu kosztów postępowania.

Powyższe rozważania prowadzą do wniosku że zawarte we wniosku żądania skarżącego nie mogły zostać uwzględnione. W związku z tym Naczelny Sąd Administracyjny działając na podstawie art. 158 w związku z art. 193 p.p.s.a. orzekł jak

w sentencji.