Wyrok z dnia 2024-07-25 sygn. II GSK 386/24

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Wojciech Kręcisz Sędzia NSA Małgorzata Rysz Sędzia del. WSA Izabella Janson (spr.) po rozpoznaniu w dniu 25 lipca 2024 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej H. M. B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 26 października 2023 r. sygn. akt II SA/Ol 652/23 w sprawie ze skargi H. M. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Elblągu z dnia 8 maja 2023 r. nr Rep 1272/AL/23 w przedmiocie cofnięcia zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych oddala skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie wyrokiem z 26 października 2023r., sygn. akt II SA/Ol 652/23 na podstawie art. 151 ustawy z 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2023r., poz. 1964 t.j., dalej: "p.p.s.a.") oddalił skargę H. mb (dalej też: "strona", "skarżąca") na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Elblągu (dalej też: "SKO", "Kolegium") z 8 maja 2023r., nr Rep. 1272/AL/23 utrzymującą w mocy decyzję Wójta Gminy Milejewo (dalej: "Wójt Gminy", "organ pierwszej instancji") cofającą zezwolenie nr (...)z 31 sierpnia 2020r. na sprzedaż napojów alkoholowych zawierających powyżej 4,5% do 18% zawartości alkoholu (z wyjątkiem piwa) przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży w punkcie sprzedaży pod adresem (..., prowadzonym przez H. B..

W skardze kasacyjnej skarżąca zaskarżyła powyższy wyrok w całości wnosząc o jego uchylenie w całości oraz uchylenie decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Elblągu z 8 maja 2023r., nr Rep. 1272/AL/23, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Olsztynie, zasądzenie zwrotu kosztów postępowania, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, ustalonego według norm przepisanych - za l i II instancję oraz rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym.

Wniosła również o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu uzupełniającego z załączonego dokumentu, w postaci kopii ugody zawartej przed Sądem Rejonowym w E., sygn. akt: (..., albowiem jest to niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości i nie spowoduje nadmiernego przedłużenia postępowania, celem wykonania faktu zawarcia przez skarżącą ugody z aktualnym właścicielem nieruchomości, na mocy której skarżąca posiada tytuł prawny do nieruchomości i może prowadzić tam działalność gospodarczą do dnia 31 stycznia 2024r.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

I. Naruszenie prawa materialnego, w postaci:

1. art. 31 § 2 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego (dalej:"k.r.o."), poprzez jego niezastosowanie i nie wzięcie pod uwagę że lokal użytkowy, w którym prowadzi działalność gospodarczą, stanowi majątek wspólny jej wraz z byłym mężem ((...), jako wybudowany z środków pobranych z dochodów małżonków - jest to nakład z majątku wspólnego i nie został jeszcze rozliczony w postępowaniu o podział majątku wspólnego;

2. art. 231 § 1 k.c. poprzez jego niezastosowanie i nie wzięcie pod uwagę, że skarżącej przysługuje prawo domagania się przeniesienia własności odpowiedniej ułamkowej części nieruchomości położonej w (..., z uwagi na istotne przyczynienie się do wzniesienia budynku stanowiącego pawilon handlowy, w którym prowadzona jest sprzedaż napojów alkoholowych.

Argumentację na poparcie powyższych zarzutów strona przedstawiła w uzasadnieniu skargi kasacyjnej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 182 § 2 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje skargę kasacyjną na posiedzeniu niejawnym, gdy strona, która ją wniosła, zrzekła się rozprawy, a pozostałe strony, w terminie czternastu dni od doręczenia skargi kasacyjnej, nie zażądały przeprowadzenia rozprawy. Wobec tego, że z taką sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie, Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznał skargę kasacyjną na posiedzeniu niejawnym w składzie trzech sędziów.

Na wstępie należy wskazać, że jak wynika z art. 193 p.p.s.a. (zdanie drugie), uzasadnienie wyroku oddalającego skargę kasacyjną powinno zawierać ocenę przedstawionych w tej skardze zarzutów. Przepis ten określa tym samym zakres, w jakim NSA realizuje obowiązek uzasadnienia wyroku oddalającego skargę kasacyjną - modyfikując treść normy prawnej zawartej w art. 141 § 4 p.p.s.a. Norma zawarta w art. 193 p.p.s.a. (zdanie drugie) umożliwia zatem ograniczenie uzasadnienia wyroku NSA wyłącznie do oceny zarzutów skargi kasacyjnej. Naczelny Sąd Administracyjny, mając powyższe na uwadze, ograniczył rozważania w niniejszej sprawie do oceny zarzutów skargi kasacyjnej i wyjaśnienia istoty rozstrzygnięcia.

W myśl art. 183 § 1 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania. W niniejszej sprawie nie występują przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego enumeratywnie wyliczone w art. 183 § 2 p.p.s.a. Z tego względu Naczelny Sąd Administracyjny przy rozpoznaniu sprawy związany był granicami skargi kasacyjnej. Granice te są wyznaczone wskazanymi w niej podstawami, którymi - zgodnie z art. 174 p.p.s.a. - może być naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie (art. 174 pkt 1 p.p.s.a.) albo naruszenie przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 174 pkt 2 p.p.s.a.). Związanie Naczelnego Sądu Administracyjnego granicami skargi kasacyjnej polega na tym, że jest on władny badać naruszenie jedynie tych przepisów, które zostały wyraźnie wskazane przez stronę skarżącą i nie może we własnym zakresie konkretyzować zarzutów skargi kasacyjnej, uściślać ich ani w inny sposób korygować.

Podkreślić też należy, że skarga kasacyjna jest środkiem odwoławczym skierowanym przeciwko wyrokowi Sądu I instancji (art. 173 § 1 p.p.s.a.). Podniesione w niej zarzuty powinny zostać skierowane pod adresem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego i wykazywać uchybienia w jego argumentacji odnoszącej się do mających zastosowanie w sprawie przepisów prawa materialnego, bądź błędnego przeprowadzenia kontroli postępowania przez organy, których działanie lub zaniechania było przedmiotem zaskarżenia. W przypadku skargi kasacyjnej będącej kwalifikowanym środkiem zaskarżenia czytelność sformułowanego w niej komunikatu jest istotna z tego powodu, że ustawa wiąże powstanie określonych skutków procesowych nie tylko z samym wniesieniem tego pisma (jak w przypadku skargi czy też zażalenia), ale także z jego treścią (por. wyrok NSA z 13 października 2017r.,sygn. akt II FSK 1445/17).

W rozpoznawanej sprawie sposób zredagowania zarzutów naruszenia prawa prowadzi do wniosku, że odnoszą się one wprost do działań organu. Zauważyć w tym miejscu wypada, że sądowa kontrola postępowania administracyjnego prowadzona jest w oparciu o przepisy p.p.s.a. Wobec tego to właśnie przepisy tej ustawy mogą zostać naruszone przez Sąd administracyjny I instancji. Takie przepisy nie zostały jednak wskazane w rozpoznawanym środku prawnym.

Ponadto wskazać należy, że przytoczenie podstawy kasacyjnej musi być precyzyjne. Jeżeli przepis prawa składa się z kilku jednostek redakcyjnych wówczas zarzucane naruszenie należy powiązać z jego konkretną jednostką redakcyjną. W odniesieniu do przepisu, który nie stanowi jednej zamkniętej całości, a składa się z paragrafów, punktów i innych jednostek redakcyjnych, wymóg skutecznie wniesionej skargi kasacyjnej jest spełniony wówczas, gdy wskazuje ona konkretny przepis naruszony przez Sąd I instancji, z podaniem numeru artykułu, ustępu, punktu i ewentualnie innej jednostki redakcyjnej przepisu. Warunek przytoczenia podstawy kasacyjnej i jej uzasadnienia nie jest spełniony, gdy skarga kasacyjna zawiera wywody zmuszające Sąd kasacyjny do domyślania się, który przepis prawa autor kasacji miał na uwadze, podnosząc zarzut naruszenia przepisów prawa. Kasacja nieodpowiadająca tym wymaganiom, pozbawiona konstytuujących ją elementów treściowych uniemożliwia Sądowi ocenę jej zasadności. Ze względu na wymagania stawiane skardze kasacyjnej, usprawiedliwione zasadą związania Naczelnego Sądu Administracyjnego jej podstawami, sporządzenie skargi kasacyjnej jest obwarowane przymusem adwokacko - radcowskim (art. 175 § 1 - 3 p.p.s.a.). Opiera się on na założeniu, że powierzenie czynności sporządzenia skargi kasacyjnej wykwalifikowanym prawnikom zapewni jej odpowiedni poziom merytoryczny i formalny, umożliwiający Sądowi kasacyjnemu dokonanie kontroli zaskarżonego orzeczenia. Dotyczy to art. 31 § 2 k.r.o. składającego się z 5 jednostek redakcyjnych.Już tylko z tego powodu skargę kasacyjną należało uznać za pozbawioną podstaw.

Mając jednak na uwadze treść uchwały NSA z 26 października 2009r., I OPS 10/09 (ONSAiWSA 2010/1/1, s. 38/39), w której Sąd stwierdził, że przytoczenie podstaw kasacyjnych, rozumiane jako wskazanie przepisów, które zdaniem wnoszącej skargę kasacyjną zostały naruszone przez Wojewódzki Sąd Administracyjny, nakłada na Naczelny Sąd Administracyjny, stosownie do art. 174 pkt 1 i 2 oraz art. 183 § 1 p.p.s.a., obowiązek odniesienia się do wszystkich zarzutów przytoczonych w podstawach kasacyjnych, zasadnym było odniesienie się również do tak wadliwie skonstruowanych zarzutów kasacyjnych.

Zarzuty te są niezasadne.

W skardze kasacyjnej podniesiono jedynie zarzuty naruszenia prawa materialnego - art. 31 § 2 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego oraz art. 231 § 1 k.c. poprzez ich niezastosowanie, co oznacza, że Naczelny Sąd Administracyjny w procesie kontroli instancyjnej przyjmuje, jako niezakwestionowany stan faktyczny i jego ocenę przyjętą przez Sąd I instancji.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego rozpoznającego sprawę Sąd I instancji, przytaczając treść art. 18 ustawy z 26 października 1982r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (tekst jednolity: Dz. U. z 2023r., poz. 165 ze zm. dalej też: "ustawa o wychowaniu w trzeźwości", "u.w.t.") prawidłowo zinterpretował jej skutki w niniejszym stanie faktycznym.

W myśl art. 18 ust. 6 pkt 2 u.w.t. do wniosku o wydanie zezwolenia należy dołączyć m.in. dokument potwierdzający tytuł prawny wnioskodawcy do lokalu stanowiącego punkt sprzedaży napojów alkoholowych. Warunkiem zaś prowadzenia sprzedaży napojów alkoholowych do spożycia w miejscu lub poza miejscem sprzedaży jest m.in. posiadanie tytułu prawnego do korzystania z lokalu, stanowiącego punkt sprzedaży (art. 18 ust. 7 pkt 5 u.w.t.).W myśl art. 18 ust.10 pkt 2 ustawy zezwolenie na sprzedaż napojów alkoholowych organ zezwalający cofa w przypadku nieprzestrzegania określonych w ustawie warunków sprzedaży napojów alkoholowych.

W pierwszej kolejności wymaga podkreślenia, że przyczyną wydania zaskarżonej decyzji była utrata przez skarżącą tytułu prawnego do korzystania z lokalu, w którym prowadzona była sprzedaż napojów alkoholowych. Z treści powołanych wyżej przepisów tj. art. 18 ust. 6 pkt 2 i ust. 7 pkt 5 ustawy wynika, że brak dokumentu potwierdzającego tytuł prawny do lokalu stanowiącego punkt sprzedaży napojów alkoholowych stanowi negatywną przesłankę do wydania wnioskodawcy zezwolenia, zaś w razie utarty tytułu prawnego do korzystania z lokalu, stanowiącego punkt sprzedaży, co do którego wydano zezwolenie, przedsiębiorca nie spełnia warunku do sprzedaży napojów alkoholowych w tym punkcie, co stanowi przesłankę do cofnięcia zezwolenia, o jakiej mowa w art. 18 ust. 10 pkt 2 ustawy. Podstawowe znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy miało zatem ustalenie czy w dacie wydania zaskarżonej decyzji skarżąca nadal posiadała tytuł prawny do lokalu.

Zgodzić się należy z Sądem I instancji, że w dniu wydawania zaskarżonej decyzji skarżąca nie dysponowała prawem do lokalu stanowiącego punkt sprzedaży napojów alkoholowych. Nie spełniała jednego z warunków prowadzenia sprzedaży napojów alkoholowych, określonego w art. 18 ust. 7 pkt 5 ustawy o wychowaniu w trzeźwości, albowiem utraciła tytuł prawny do korzystania z lokalu, stanowiącego dotychczasowy punkt sprzedaży.

Przypomnieć należy, że skarżąca, składając wniosek o wydanie zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych w sklepie spożywczo-przemysłowym, mieszczącym się pod adresem: (..., na potwierdzenie tytułu prawnego do przedmiotowego lokalu przedłożyła umowę zatytułowaną "umowa dzierżawy", którą zawarła 1 stycznia 2019r., z mężem FB. Z treści tej umowy wynika, że wydzierżawiający oddaje dzierżawcy sklep do używania i pobierania pożytków, przy czym czynsz dzierżawny nie został ustalony, a umowa została zawarta na czas nieokreślony. Wskazano jedynie, że wydzierżawiający może wypowiedzieć niniejszą umowę ze skutkiem natychmiastowym bez uprzedzenia w przypadku, gdy dzierżawca będzie używał przedmiotu dzierżawy w sposób niezgodny z zasadami prawidłowej gospodarki, zmieni przeznaczenie przedmiotu dzierżawy lub bez zgody wydzierżawiającego wyrażonej na piśmie odda przedmiot dzierżawy osobie trzeciej do używania. Następnie 6 kwietnia 2022r. FJB wypowiedział przedmiotową umowę, wskazując, że jest to umowa najmu, z zachowaniem jednomiesięcznego terminu wypowiedzenia, na co skarżąca nie wyraziła zgody. Podniosła, że przedmiotowa umowa stanowi umowę dzierżawy i może być wypowiedziana najwcześniej ze skutkiem na koniec 2022r.

WSA uznał, że umowa, na którą powołuje się skarżąca, stanowi umowę użyczenia, nie zaś umowę dzierżawy.

Skarżąca okoliczności tych skutecznie nie podważyła.

Tym samym zasadnie WSA uznał, że analiza materiału dowodowego zgromadzonego w toku przeprowadzonego postępowania administracyjnego prowadzi do wniosku, że skarżąca nie posiada tytułu prawnego do korzystania ze wskazanego wyżej lokalu, stanowiącego punkt sprzedaży napojów alkoholowych.

Podkreślić też należy, że podnosząc w pkt I. ppkt 1. petitum skargi kasacyjnej naruszenie art. 31 § 2 k.r.o. skarżąca zarzuca jego niezastosowanie i nie wzięcie pod uwagę że przedmiotowy lokal stanowi majątek wspólny jej wraz z byłym mężem ((...), jako wybudowany z środków pobranych z dochodów małżonków - jest to nakład z majątku wspólnego i nie został jeszcze rozliczony w postępowaniu o podział majątku wspólnego, natomiast podnosząc naruszenie art. 231 § 1 k.c. zarzuca jego niezastosowanie poprzez nie wzięcie pod uwagę, że skarżącej przysługuje prawo domagania się przeniesienia własności odpowiedniej ułamkowej części nieruchomości położonej w (..., z uwagi na istotne przyczynienie się do wzniesienia budynku stanowiącego pawilon handlowy, w którym prowadzona jest sprzedaż napojów alkoholowych.

Ponownie podkreślić należy, że przesłanką cofnięcia zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych jest utrata tytułu prawnego do lokalu. Skoro podmiot posiadający zezwolenie musi przez cały okres ważności zezwolenia posiadać tytuł prawny do korzystania z lokalu, zgodnie z przepisem art. 18 ust. 7 pkt 5 ustawy, to obowiązkiem organu wydającego zezwolenie jest, opierając się również na przepisach prawa cywilnego, rozstrzygnąć na podstawie dokumentów i zebranego w sprawie materiału dowodowego, czy podmiot ten legitymuje się skutecznym tytułem prawnym do lokalu. Czym innym jest bowiem utrata samego tytułu prawnego do lokalu, a czym innym, kwestie majątkowe, dotyczące podziału majątku, ustalania jego składników, czy też rozliczania nakładów z majątku wspólnego na majątek odrębny.

Zgodnie z § 2 art. 31 k.r.o. do majątku wspólnego należą w szczególności: 1) pobrane wynagrodzenie za pracę i dochody z innej działalności zarobkowej każdego z małżonków; 2) dochody z majątku wspólnego, jak również z majątku osobistego każdego z małżonków; 3) środki zgromadzone na rachunku otwartego lub pracowniczego funduszu emerytalnego każdego z małżonków; 4) kwoty składek zewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa w art. 40a ustawy z 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. z 2023r., poz. 1230, 1429, 1672 i 1941); 5) środki zgromadzone na koncie OIPE w rozumieniu art. 2 pkt 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1238 z 20 czerwca 2019r. w sprawie ogólnoeuropejskiego indywidualnego produktu emerytalnego (OIPE) (Dz.Urz. UE L 198 z 25.07.2019, str. 1) oraz na subkoncie OIPE w rozumieniu art. 2 pkt 9 ustawy z 7 lipca 2023r. o ogólnoeuropejskim indywidualnym produkcie emerytalnym (Dz.U. poz. 1843) każdego z małżonków. Natomiast w myśl art. 231 § 2 k.c. właściciel gruntu, na którym wzniesiono budynek lub inne urządzenie o wartości przenoszącej znacznie wartość zajętej na ten cel działki, może żądać, aby ten, kto wzniósł budynek lub inne urządzenie, nabył od niego własność działki za odpowiednim wynagrodzeniem.

Niezależnie od braków przedstawionych zarzutów (art. 31 § 2 k.r.o. składa się z 5 punków i żaden z nich nie został przez skarżącą wskazany), to Naczelny Sąd Administracyjny podziela stanowisko Sądu I instancji, że jeśli chodzi o budynek, w którym mieści się sklep i prowadzona jest sprzedaż napojów alkoholowych, który miałby być wybudowany z nakładów pochodzących z majątku wspólnego małżonków i tym samym, podlega rozliczeniu w ramach podziału majątku wspólnego, w wyniku rozwiązania związku małżeńskiego przez rozwód, to organ administracji publicznej nie jest władny do dokonywania samodzielnych ustaleń w zakresie podziału majątku wspólnego małżonków. Jest to bowiem sprawa cywilna, do rozstrzygania której uprawniony jest wyłącznie Sąd powszechny. Tym samym, kwestie majątkowe, dotyczące podziału majątku, ustalania jego składników, rozliczania nakładów z majątku wspólnego na majątek odrębny, nie mogą być rozstrzygane w toku postępowania o cofnięcie zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych. W ramach administracyjnego postępowania dowodowego organ uprawniony jest do własnych ustaleń i ocen jedynie w zakresie wymaganym przepisami u.w.t.

Tym samym Naczelny Sąd Administracyjny podziela stanowisko zajęte przez Sąd I instancji co do zgodności z prawem zaskarżonej, ostatecznej decyzji administracyjnej. Stwierdzić należy, że przedstawiony w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku stan faktyczny sprawy oraz wyrażona na jego tle ocena prawna są prawidłowe. Organ wyjaśnił sprawę dostatecznie i poprawnie ją rozważył, a uczynił to w sposób nie uchybiający zasadom procedury, nadto swe rozstrzygnięcie właściwie umotywował. Toteż Sąd I instancji nie miał podstaw do jej wzruszenia. Ustalony stan faktyczny w sprawie znajduje odzwierciedlenie w zebranych dowodach, które zostały wskazane i omówione w uzasadnieniu tejże decyzji. Należy podkreślić, że ustalenie stanu faktycznego obejmuje tylko te fakty, które są istotne z punktu widzenia rozpatrywanej sprawy, zwłaszcza przesłanek przepisu materialnoprawnego mającego w niej zastosowanie.

Mając na uwadze powyższe, wskazać należy, że wbrew twierdzeniom strony skarżącej Wojewódzki Sąd Administracyjny wydając zaskarżony wyrok nie uchybił wskazanym w skardze kasacyjnej przepisom.

Odnosząc się do postawionego w skardze kasacyjnej wniosku o przeprowadzenie dowodu podkreślić należy, że zgodnie z art. 106 § 3 p.p.s.a. Sąd może z urzędu lub na wniosek stron przeprowadzić dowody uzupełniające z dokumentów, jeżeli jest to niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości i nie spowoduje nadmiernego przedłużenia postępowania w sprawie. Z normy tej wynika, że podstawą orzekania dla Sądu administracyjnego jest cały materiał faktyczny i dowodowy sprawy, zgromadzony w postępowaniu przed organem administracji (por. art. 133 § 1 p.p.s.a.). Poza tym Sąd bierze pod uwagę fakty powszechnie znane (art. 106 § 4 p.p.s.a.) oraz może wziąć pod uwagę dowody uzupełniające z dokumentów (art. 106 § 3 p.p.s.a.). Zakres postępowania dowodowego jest zatem wyznaczony podstawową funkcją sądowej kontroli administracji, tj. oceną z punktu widzenia legalności zaskarżonego aktu lub czynności (zob.: K. Sobieralski, Z problematyki postępowania rozpoznawczego przed sądem administracyjnym, ST 2002, nr 7-8, s. 51, czy A. Hanusz, Dowód z dokumentu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi, PiP 2009, nr 2, s. 45). Przeprowadzenie dowodu, na podstawie art. 106 § 3 p.p.s.a., w postępowaniu przed Naczelnym Sądem Administracyjnym, który, co wskazano na wstępie jest związany granicami skargi kasacyjnej, jest dopuszczalne jeżeli zostaną uwzględnione zarzuty procesowe dotyczące wadliwego ustalenia stanu faktycznego przez organ administracji lub wadliwej oceny ustalenia tego stanu faktycznego przez Sąd I instancji. Tylko w takim przypadku mogą bowiem pojawić się istotne wątpliwości, które należy wyjaśnić. W rozpoznawanej sprawie, jak już wcześniej wskazano, zarzutu takiego skutecznie nie postawiono, a dodatkowo należy zauważyć, iż wniosek ten dotyczył ugody z 17 listopada 2023r., gdy tymczasem podstawowe znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy miało ustalenie czy w dacie wydania zaskarżonej decyzji skarżąca nadal posiadała tytuł prawny do lokalu.

Powyższe oznacza, że wbrew temu co wywodził pełnomocnik strony podniesione w skardze kasacyjnej zarzuty nie mogą zatem odnieść skutku.

Wobec powyższego Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną na podstawie art. 184 p.p.s.a.