Postanowienie z dnia 2001-04-26 sygn. II KZ 10/01

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt II KZ 10/01

Postanowienie z dnia 26 kwietnia 2001 r.

Przewodniczący: Sędzia SN Jacek Sobczak (spr.).

Sąd Najwyższy - Izba Karna w Warszawie w sprawie Jerzego W. skazanego z art. 205 § 1 k.k. z 1969 po rozpoznaniu zażalenia obrońcy skazanego na zarządzenie Przewodniczącej Wydziału Karnego Sądu Okręgowego, odmawiające przyjęcia kasacji. po wysłuchaniu wniosku Prokuratora

postanowił:

utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.

Uzasadnienie

Zarządzeniem z dnia 16 stycznia 2001 r. Przewodnicząca Wydziału Karnego Sądu Okręgowego odmówiła przyjęcia kasacji obrońcy skazanego Jerzego W. od wyroku Sądu Okręgowego z dnia 16 listopada 2000 r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego z dnia 30 marca 2000 r., mocą którego wymierzono skazanemu karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania oraz karę grzywny. Jako podstawę odmowy przyjęcia kasacji wskazano w zarządzeniu dyspozycję art. 523 § 2 i 4 k.p.k.

Na wspomniane zarządzenie zażalenie złożył obrońca skazanego zarzucając obrazę przepisów prawa procesowego przez błędną - jego zdaniem - wykładnię art. 4 ustawy z dnia 20 lipca 2000 r. o zmianie ustawy - kodeks postępowania karnego, ustawy Przepisy wprowadzające kodeks postępowania karnego oraz ustawy kodeks karny skarbowy wywodząc, że wnosząc apelację od wyroku Sądu I instancji skazany nabył prawo do wniesienia kasacji, gdyż apelację złożył 31 lipca 2000 r.

Sąd Najwyższy zważył co następuje.

Zarzuty zawarte w zażaleniu okazały się całkowicie chybione.

Kasacja w przedmiotowej sprawie została wniesiona w dniu 11 stycznia 2001 r., a więc po dniu 1 września 2000 r. i wejściu w życie unormowań ustawy z dnia 20 lipca 2000 r. o zmianie ustawy kodeks postępowania karnego ustawy przepisy wprowadzające kodeks postępowania karnego oraz ustawy kodeks karny skarbowy. Przepisy wspomnianej ustawy, jako regulujące proces karny obowiązują od dnia jej wejścia w życie, niejako "włączając się w bieg" toczącego się procesu z ograniczeniami wynikającymi z treści mającego intertemporalny charakter przepisu art. 4 wspomnianej ustawy stanowiącego iż "czynności procesowe dokonane przed dniem wejścia w życie ustawy są skuteczne, jeżeli dokonano ich z zachowaniem przepisów dotychczasowych". W treści tego przepisu chodzi oczywiście o czynność procesową "wniesienia kasacji" a nie czynności tę czynność poprzedzające. Oznacza to, że dopuszczalność kasacji wniesionych przed dniem 1 września 2000 r. ocenia się wedle przepisów obowiązujących do tej daty, zaś dopuszczalność kasacji wniesionych po dniu 1 września 2000 r. - a taką jest kasacja obrońcy złożona w niniejszej sprawie - należy oceniać wedle przepisów znowelizowanego kodeksu postępowania karnego (por. wskazania zawarte w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 20 października 2000 r., OSNKW 1998 r. z. 11-12, poz. 51). Z faktu, iż strona wniosła w sprawie apelację nie wynika - wbrew stanowisku obrońcy - że nabyła prawo do składania kasacji. Wniesienie kasacji jest niezależną od apelacji czynnością procesową.

Na podstawie art. 523 § 2 k.p.k. (w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 20 lipca 2000 r.) strona może wnieść kasację od prawomocnego wyroku sądu odwoławczego, jeżeli nie podnosi zarzutu uchybienia wymienionego w art. 439 k.p.k., tylko w razie skazania oskarżonego za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe na karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania. W przedmiotowej sprawie Jerzy W. został skazany na karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania i karę grzywny. W tej sytuacji kasacja była niedopuszczalna, zważywszy, iż w treści jej nie zarzucono uchybień z art. 439 k.p.k.

W tym stanie rzeczy odmowa przyjęcia kasacji była prawidłowa i uzasadniona.

Zauważyć należy, że ewentualne błędne pouczenie o dopuszczalności kasacji nie może wywołać skutku prawnego w postaci powstania możliwości zaskarżenia orzeczenia wbrew wyraźnym przepisom ustawy.