Wyrok z dnia 2012-07-06 sygn. II OSK 654/11

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz Sędziowie: Sędzia NSA Jerzy Stelmasiak Sędzia NSA del. Roman Ciąglewicz (spr.) Protokolant: asystent sędziego Justyna Rosińska po rozpoznaniu w dniu 6 lipca 2012 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej K.B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 grudnia 2010 r. sygn. akt IV SA/Wa 253/10 w sprawie ze skargi K.B. na postanowienie Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] grudnia 2009 r., nr [...] w przedmiocie odmowy uzgodnienia projektu decyzji o warunkach zabudowy oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 15 grudnia 2010 r., sygn. akt IV SA/Wa 253/10, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę K.B. na postanowienie Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, z dnia [...] grudnia 2009 r., nr [...], w przedmiocie odmowy uzgodnienia projektu decyzji o warunkach zabudowy.

Wyrok wydany został w następujących okolicznościach sprawy.

Zaskarżonym postanowieniem Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego uchylił postanowienie Warmińsko-Mazurskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z dnia [...] grudnia 2003 r. i orzekł o odmowie uzgodnienia projektu decyzji o warunkach zabudowy dla inwestycji polegającej na przebudowie i zmianie sposobu użytkowania lokalu mieszkalnego nr [...] na lokal handlowy, w budynku położonym przy ul. M. w O., na działce nr ew. [...] oraz na budowie nowego wejścia i schodów zewnętrznych do lokalu. Minister wskazał, iż w wyniku wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 stycznia 2007 r. sygn. akt IV SA/Wa 2217/06, zobowiązany został do ponownego rozpatrzenia zażalenia Zarządu Wspólnoty Mieszkaniowej budynku położonego przy ul. M. w O. na postanowienie Warmińsko-Mazurskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z dnia [...] grudnia 2003 r., z uwzględnieniem pozyskanej w dotychczasowym postępowaniu zażaleniowym opinii Krajowego Ośrodka Badań i Dokumentacji Zabytków z dnia [...] czerwca 2004 r.

Ustalił, że budynek położony przy ul. M. w O. został wpisany do rejestru zabytków decyzją z dnia [...] października 1998 r. pod nr [...]. Ze zgromadzonych akt, w tym z opinii Krajowego Ośrodka Badań i Dokumentacji Zabytków wynika, że jest to kamienica secesyjna zbudowana ok. 1905 r., na planie prostokąta, usytuowana kalenicowo do ulicy. Budynek jest trzykondygnacyjny, z poddaszem, z elewacją frontową sześcioosiową symetryczną, z dwoma dwuosiowymi pozornymi ryzalitami, zwieńczonymi szczytami. Zachowały się elementy wystroju elewacji: boniowanie, opaski wokół okien i gzymsy. W części środkowej elewacji znajduje się jedno wejście główne do budynku. Budynek posiada wartości zabytkowe nie tylko jako dobrze zachowany przykład autentycznej secesyjnej zabudowy miejskiej, ale także jako element ulicy M., która została wytyczona w latach 1905-1910 i była jedną z najelegantszych ulic w O. Sama więc przebudowa i zmiana sposobu użytkowania lokalu nr [...] w przedmiotowym budynku nie naruszy zasad ochrony konserwatorskiej. Fakt, iż w przedmiotowej kamienicy nie było do tej pory lokali usługowych nie stoi na przeszkodzie, by taka funkcja została wprowadzona. Ochrona zabytków nie oznacza bowiem zakazu dokonywania w nich jakichkolwiek zmian, a jedynie takich zmian, które prowadziłyby do naruszenia substancji zabytkowej. Jednym z etapów projektowanej w sprawie inwestycji jako całości, jest wykonanie schodów zewnętrznych i otworu drzwiowego w miejscu istniejącego otworu okiennego. Wprowadzenie do tej elewacji schodów zewnętrznych oraz wykonanie otworu drzwiowego w miejscu, w którym tego typu elementów nie było, zaburzy symetryczną kompozycję elewacji, której wystrój, charakterystyczny dla okresu secesji, w istotny sposób stanowi o wartości budynku. Zarówno schody, jak i otwór drzwiowy są elementami obcymi, dysharmonizującymi elewację, a ich wykonanie będzie nadmierną ingerencją w zabytek. Dlatego też projekt decyzji o warunkach zabudowy nie może zostać uzgodniony z konserwatorskiego punktu widzenia.

Minister wywodził dalej, że dokonanie przez inwestora zmian w budynku, polegających na wykonaniu ocieplenia dwóch ścian, wymianie stolarki w niektórych oknach oraz wymianie drzwi wejściowych do budynku i do jednego z mieszkań, nie spowodowało utraty przez kamienicę cech przesądzających o jej wartości. Zauważył, że wykonanie dodatkowych wejść w innych kamienicach nie uzasadnia dopuszczenia do niekorzystnych zmian w budynku. W dniu złożenia zażalenia na postanowienie organu pierwszej instancji, osoba składająca wnosząca zażalenie pełniła funkcję jednoosobowego zarządu Wspólnoty Mieszkaniowej, dlatego następne zmiany zarządu tej Wspólnoty nie mają znaczenia dla dopuszczalności rozpatrzenia zażalenia, zwłaszcza, że zażalenie to nie zostało wycofane.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wniósł K.B. – inwestor uzgadnianego zamierzenia budowlanego, zarzucając naruszenie art. 146 § 1 K.p.a. poprzez wydanie postanowienia po upływie pięciu lat od dnia wydania postanowienia organu pierwszej instancji; art. 155 K.p.a. poprzez nieuwzględnienie faktu nabycia przez skarżącego prawa do wykonania inwestycji i nie wyrażenia przez niego zgody na uchylenie postanowienia i że słuszny interes strony przemawia za utrzymaniem w mocy postanowienia organu pierwszej instancji; art. 7 poprzez nie wyjaśnienie dokładnie stanu faktycznego i pominięcie słusznego interesu strony; art. 8 i art. 12 K.p.a. gdy postępowanie w sprawie zostało wszczęte w 2001 r.

W uzasadnieniu skargi podniesiono nadto, iż osoba składająca zażalenie na postanowienie organu pierwszej instancji działała wbrew stanowisku Wspólnoty, a w dniu 31 stycznia 2007 r. zażalenie zostało skutecznie cofnięte pismem Wspólnoty Mieszkaniowej.

W odpowiedzi na skargę Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego wniósł o oddalenie skargi podtrzymując stanowisko zajęte w zaskarżonym postanowieniu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie za nieporozumienie uznał zarzuty skargi naruszenia art. 146 § 1 i art. 155 K.p.a. Przepisy te normują nadzwyczajne postępowania administracyjne, odpowiednio: art. 146 K.p.a. – dotyczy wznowienia postępowania administracyjnego, natomiast art. 155 K.p.a. określa okoliczności dopuszczalności zmiany lub uchylenia ostatecznej decyzji (odpowiednio ostatecznego postanowienia). Tymczasem, zaskarżone postanowienie Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego wydane zostało w zwykłym toku instancji wobec nieostatecznego postanowienia Warmińsko-Mazurskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z dnia [...] grudnia 2003 r. Powołane w skardze przepisy w ogóle nie mogły być w sprawie zastosowane, a przez to i naruszone.

Odnosząc się do zarzutu przewlekłości organu zażaleniowego, Sąd skonstatował, że skarżący mógł skorzystać z przysługujących uprawnień kwestionowania bezczynności organu. Zarzut naruszenia przez organ zażaleniowy art. 12 K.p.a., dla wyniku wydanego już rozstrzygnięcia nie ma znaczenia prawnego. W ocenie Sądu, organ zażaleniowy wystarczająco uzasadnił motywy swojego rozstrzygnięcia. W szczególności, powołał się na dokumentację dotyczącą wpisu przedmiotowego budynku do rejestru zabytków oraz na opinię Krajowego Ośrodka Badań i Dokumentacji Zabytków, które należy uznać za źródła specjalistycznej wiedzy z zakresu zabytkowych wartości przedmiotowego budynku. Skarżący w żaden sposób nie podważył tych dowodów, i nawet nie wykazał, aby wynikająca z nich ocena nie była wystarczająca do sformułowania wniosków zawartych w zaskarżonym postanowieniu organu zażaleniowego. Organ uzgadniający - działający w ramach art. 106 K.p.a. – do pewnego stopnia kieruje się uznaniem administracyjnym – czy określone walory zabytkowe przedmiotowego budynku należy uznać za tak istotne, aby stanęły na przeszkodzie dokonywaniu ich zmiany. Korzystanie przez organ uzgadniający z uznania administracyjnego musi jednak respektować warunki określone w art. 7 K.p.a., i w tym kontekście zaskarżone postanowienie spełnia te warunki. Dbałość organu o słuszny interes strony musi bowiem uwzględniać także interes społeczny, którym w niniejszej sprawie jest niewątpliwie wykazane przez organ zażaleniowy dziedzictwo kulturowe z zakresu architektury.

Wojewódzki Sąd Administracyjny przyjął, że uznając wadliwość rozstrzygnięcia organu pierwszej instancji, organ zażaleniowy był władny rozpatrzyć złożone na to postanowienie zażalenie, nawet pomimo jego wycofania pismem z dnia 31 stycznia 2007 r. Zgodnie bowiem z art. 137 w zw. z art. 144 K.p.a., strona może cofnąć zażalenie przed wydaniem postanowienia przez organ zażaleniowy; organ zażaleniowy nie uwzględni jednak cofnięcia zażalenia, jeżeli prowadziłoby to do utrzymania w mocy postanowienia naruszającego prawo lub interes społeczny. Wskutek wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 stycznia 2007 r. sygn. akt IV SA/Wa 2217/06, sprawa zażalenia na postanowienie organu pierwszej instancji do dnia wydania zaskarżonego w niniejszej sprawie postanowienia nie była rozstrzygnięta, dlatego Wspólnota Mieszkaniowa była uprawniona do wycofania zażalenia z dnia 16 stycznia 2004 r. Jednakże organ zażaleniowy był uprawniony do nieuwzględnienia tego wycofania, skoro organ ten prawidłowo wykazał, iż postanowienie organu pierwszej instancji narusza interes społeczny i w konsekwencji tego narusza również obowiązujące prawo z zakresu ochrony zabytków. Jakkolwiek więc w dniu orzekania, tj. w dniu [...] grudnia 2009 r., organ zażaleniowy nie miał wiedzy o wycofaniu zażalenia w dniu 31 stycznia 2007 r. (nie wynika bowiem z akt aby pismo wycofujące zażalenie dotarło do organu orzekającego, jak również skarżący oraz osoba wycofująca zażalenie w żaden sposób nie eksponowali tej okoliczności od dnia 31 stycznia 2007 r. aż do dnia wydania zaskarżonego postanowienia, tj. do dnia [...] grudnia 2009 r.), to jednak, wydanie zaskarżonego postanowienia należy uznać za będące wynikiem znajdowania w niniejszej sprawie zastosowania art. 137 K.p.a., nawet pomimo faktu, iż w zaskarżonym postanowieniu organ zażaleniowy stwierdził, że zażalenie nie zostało wycofane. Istotą jest bowiem istnienie prawnej dopuszczalności wydania zaskarżonego postanowienia pomimo wycofania zażalenia, a ta prawna możliwość w niniejszej sprawie znajduje oparcie w art. 137 K.p.a.

Skargę kasacyjną wniósł K.B. Zaskarżył wyrok w całości. Wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie.

Sądowi pierwszej instancji zarzucił:

1) naruszenie art. 3 § 1 i art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) P.p.s.a. w zw. z art. 7 K.p.a. przejawiające się w tym, iż Sąd w wyniku niewłaściwej kontroli legalności działalności administracji publicznej nie zastosował środka określonego w ustawie, a w szczególności pominął, iż art. 7 K.p.a. nie ustala hierarchii interesu społecznego i słusznego interesu obywateli ani też nie określa zasad rozstrzygania konfliktów między nimi, co więcej podlegają one równorzędnej ochronie bez dominacji któregokolwiek z nich,

2) naruszenie art. 3 § 1 i art. 145 § 1 lit. c) P.p.s.a. w zw. z art. 8 K.p.a. przejawiające się w tym, iż Sąd w wyniku niewłaściwej kontroli legalności działalności administracji publicznej nie zastosował środka określonego w ustawie, a w szczególności poprzez zaaprobowanie postępowania organu, naruszającego zasady prowadzenia postępowania w sposób zmierzający do pogłębienia zaufania obywateli do organów państwa,

3) naruszenie art. 3 § 1 i art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) P.p.s.a. w zw. z art. 12 § 1 K.p.a. przejawiające się w tym, iż Sąd w wyniku niewłaściwej kontroli legalności działalności administracji publicznej nie zastosował środka określonego w ustawie, a w szczególności pominął wolę ustawodawcy, zgodnie z którą organ zobowiązany jest do wnikliwego i szybkiego działania, tymczasem wszczęcie postępowania administracyjnego nastąpiło w 2001 r., a rażąco przewlekły okres postępowania, w ocenie skarżącego bezpośrednio przekłada się na ostateczne rozstrzygnięcie i doprowadza do nieodwracalnych szkód,

4) naruszenie art. 3 § 1 i art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) P.p.s.a. w zw. z art. 10 i 106 K.p.a. przejawiające się w tym, iż Sąd w wyniku niewłaściwej kontroli legalności działalności administracji publicznej nie zastosował środka określonego w ustawie, a w szczególności, zaaprobował procedowanie organu, naruszające zasadę obowiązku zapewnienia stronom czynnego udziału w każdym stadium postępowania, w tym dotyczącym wydania postanowienia na podstawie art. 106 K.p.a., tym bardziej, iż zaistniały liczne wątpliwości dot. przyznania prymatu ważności jednemu z dwóch interesów – społecznemu czy indywidualnemu i tak rażącego ograniczenia konstytucyjnego prawa własności, a aktywny udział strony w postępowaniu mógłby mieć charakter kluczowy dla meritum rozstrzygnięcia,

5) naruszenie art. 3 § 1 i art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) P.p.s.a. w zw. z art. 107 § 1 K.p.a. przejawiające się w tym, iż Sąd w wyniku niewłaściwej kontroli legalności działalności administracji publicznej nie zastosował środka określonego w ustawie, a w szczególności pominął wolę ustawodawcy, zgodnie z którą organ zobligowany jest w uzasadnieniu do rzetelnego i racjonalnego omówienia przesłanek, które warunkują zastosowanie normy prawnej odmawiającej uzgodnienia decyzji,

6) naruszenie art. 3 § 1 i art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) P.p.s.a. w zw. z art. 137 K.p.a. przejawiające się w tym, iż Sąd w wyniku niewłaściwej kontroli legalności działalności administracji publicznej nie zastosował środka określonego w ustawie i w ten sposób zaaprobował procedowanie organu, przejawiające się niewydaniem postanowienia o odmowie umorzenia postępowania, wraz z stosownym uzasadnieniem, w sytuacji, gdy w ocenie organu zachodzą przesłanki do odmowy umorzenia postępowania, ze względu na możliwość pozostawienia w obrocie decyzji/postanowienia naruszającej prawo lub interes społeczny,

7) naruszenie art. 3 § 1 i art. 145 § 1 pkt 2 P.p.s.a. w zw. z art. 141 § 1 K.p.a., w zw. z art. 22 pkt 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (tj. z dnia 8 sierpnia 2000 r. (Dz. U. Nr 80, poz. 903), w zw. z art. 156 § 1 K.p.a. przejawiające się w tym, iż Sąd w wyniku niewłaściwej kontroli legalności działalności administracji publicznej nie zastosował środka określonego w ustawie, w sytuacji, gdy Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego, wydał postanowienie na skutek zażalenia wniesionego przez osobę pozbawioną legitymacji w tej sprawie, zatem zachodzi przesłanka nieważności postępowania.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego wniósł o oddalenie skargi kasacyjnej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw.

Przepis art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz.1270 ze zm.) stanowi, że Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak pod rozwagę nieważność postępowania. Z uwagi na to, że przesłanki nieważności w niniejszej sprawie nie występują, należało ograniczyć się do rozważenia zarzutów podstaw kasacyjnych.

Nie są zasadne zarzuty naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a. w związku z art. 7 i 8 K.p.a. Sąd prawidłowo ocenił, że dbałość o słuszny interes strony musi uwzględniać interes społeczny, którym w niniejszej sprawie jest wykazane, na podstawie wiarygodnego materiału dowodowego, dziedzictwo kulturowe z zakresu architektury.

Trafne jest także stanowisko Sądu pierwszej instancji w zakresie zarzutu naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a. w związku z art. 12 K.p.a. Konsekwencją naruszenia zasady szybkości postępowania jest możliwość wniesienia skarg na podstawie art. 3 § 2 pkt 8 P.p.s.a. Bezczynność lub przewlekłość postępowania administracyjnego nie ma natomiast wpływu na wynik kontroli rozstrzygnięcia załatwiającego sprawę.

Bezzasadny jest zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a. w związku z art. 10 K.p.a. i art. 106 K.p.a. Skarżący nie wykazał, aby nie zapewniono mu czynnego udziału w każdym stadium postępowania. W tej mierze skarżący podniósł w uzasadnieniu skargi kasacyjnej dwa konkretne zarzuty. Pierwszy z nich jest niezrozumiały. Organ przedstawia swoją argumentacje prawną i faktyczną w uzasadnieniu postanowienia (art. 124 § 2 K.p.a.) i wówczas dopiero strona ma możliwość zapoznania się z tą argumentacją. Z żadnego przepisu nie wynika obowiązek zapoznania strony z projektem uzasadnienia postanowienia. Strona może natomiast kwestionować stanowisko organu składając środek odwoławczy, w tym przypadku zażalenie. Po drugie, skarżący nie wykazał, aby nie miał możliwości "nakreślenia organowi II instancji postępowania uzgodnieniowego całego stanu faktycznego". Odnośnie zaś do zarzutu naruszenia art. 106 K.p.a., wskazać trzeba, iż jest to przepis, który składa się z sześciu jednostek redakcyjnych (paragrafów), regulujących różne kwestie procesowe. W tej sytuacji stwierdzić można jedynie, iż nieprecyzyjne wskazanie w podstawie kasacji naruszonego, zdaniem wnoszącego kasację, przepisu, uniemożliwia merytoryczne odniesienie się do tak sformułowanego zarzutu (por. wyrok NSA z dnia 17 stycznia 2006 r., sygn. akt II OSK 403/05, niepublikowany, treść [w:] System Informacji Prawnej LEX nr 196461).

Nie ma podstaw do formułowania pod adresem zaskarżonego postanowienia zarzutu naruszenia art. 107 § 1 K.p.a. Przepis ten odnosi się do decyzji. W odniesieniu do postanowień obowiązuje w tym zakresie oryginalne unormowanie art. 124 § 1 K.p.a. Treść uzasadnienia faktycznego i prawnego postanowienia powinna być, z mocy odesłania zawartego w art. 126 K.p.a., zgodna z art. 107 § 3 K.p.a., zawierając ustosunkowanie się do materiału dowodowego dotyczącego kwestii procesowych oraz wyjaśnienie podstawy prawnej rozstrzygnięcia (por. Janusz Borkowski [w:] B. Adamiak, J. Borkowski "Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz", C.H. Beck 2011, s. 472). Niezależnie od wadliwości omawianej podstawy kasacji, stwierdzić należy, iż zaskarżone postanowienie zawiera wskazanie podstawy prawnej i jej wyjaśnienie. W tym miejscu dodać można również, iż wywód uzasadnienia uwzględnia ocenę prawną i wskazania co do dalszego postępowania zawarte w uzasadnieniu poprzedniego wyroku sądu administracyjnego wydanego w sprawie, tj. wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 stycznia 2007 r., sygn. akt IV SA/Wa 2217/06.

Nie można także zaaprobować tezy kolejnego zarzutu, naruszenia zaskarżonym wyrokiem przepisu art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a. w związku z art. 137 K.p.a. poprzez niewydanie postanowienia o odmowie umorzenia postępowania. Nie sposób nie przyjąć, że wnoszącemu kasację chodziło o umorzenie postępowania odwoławczego, a nie postępowania administracyjnego w przedmiocie uzgodnienia warunków zabudowy, gdyż to on był wnioskodawcą postępowania o warunki zabudowy, a bez uzgodnienia decyzji, należałoby odmówić ustalenia warunków zabudowy. Przepisy art. 138 § 1 i 2 K.p.a., stosowane do zażaleń na mocy art. 144 K.p.a., nie przewidują rozstrzygnięcia w postaci odmowy umorzenia postępowania odwoławczego. Na skutek zaistnienia przesłanek z art. 138 § 1 pkt 3 K.p.a. wydawana jest decyzja o umorzeniu postępowania odwoławczego (w przypadku postępowania zażaleniowego wydawane jest postanowienie o umorzeniu postępowania zażaleniowego na podstawie art. 144 K.p.a w związku z art. 138 § 1 pkt 3 K.p.a.). Jeśli postępowanie odwoławcze nie zostanie umorzone, w zależności od sytuacji procesowej i materialnej, organ wydaje rozstrzygnięcie przewidziane w przepisach art. 138 § 1 pkt 1 albo pkt 2 K.p.a., ewentualnie akt kasacyjny z art. 138 § 2 K.p.a. Abstrahując od wskazanej wadliwości podstawy kasacyjnej, zauważyć trzeba, iż Sąd pierwszej instancji trafnie ocenił, że cofnięcie zażalenia nie miałoby wpływu na rozstrzygnięcie z uwagi na zaistnienie przesłanek, o których mowa w art. 137 K.p.a.

Nie doszło także do naruszenia art. 145 § 1 pkt 2 P.p.s.a. w związku z art. 141 § 1 K.p.a. w związku z art. 22 ust. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903 ze zm.) w związku z art. 156 § 1 K.p.a. poprzez wydanie postanowienia, mimo wniesienia zażalenia przez osobę pozbawioną legitymacji w tej sprawie. Zażalenie zostało wniesione przez Wspólnotę Mieszkaniowa reprezentowaną przez zarząd. W myśl art. 22 ust. 1 ustawy o własności lokali, zarząd kieruje sprawami wspólnoty mieszkaniowej i reprezentuje ją na zewnątrz., zaś zgodnie z art. 22 ust. 1 tej ustawy, czynności zwykłego zarządu podejmuje zarząd samodzielnie. Tylko do podjęcia przez zarząd czynności przekraczającej zakres zwykłego zarządu potrzebna jest uchwała właścicieli lokali wyrażająca zgodę na dokonanie tej czynności oraz udzielająca zarządowi pełnomocnictwa do zawierania umów stanowiących czynności przekraczające zakres zwykłego zarządu w formie prawem przewidzianej. Czynności polegające na reprezentowaniu przed organami administracyjnymi i sądami, zmierzające do ochrony rzeczy wspólnej, są czynnościami zachowawczymi, a co za tym idzie są czynnościami zwykłego zarządu (por. Stanisław Rudnicki, Grzegorz Rudnicki "Komentarz do Kodeksu cywilnego. Księga druga. Własność i inne prawa rzeczowe", LexisNexis 2011, s. 287; Gerard Bieniek, Zenon Marmaj "Własność lokali. Komentarz", C.H. Beck, 2008, s. 160; Aleksander Turlej [w:] R. Strzelczyk, A. Turlej "Własność lokali", C.H. Beck 2010, s. 446). Zażalenie wniesione przez Wspólnotę Mieszkaniową reprezentowaną przez Zarząd Wspólnoty było wyrazem braku zgody na postanowienie uzgadniające decyzję ustalającą warunki dla przebudowy części wspólnej nieruchomości. Zmierzało zatem w kierunku zachowania rzeczy wspólnej. Było więc czynnością procesową nieprzekraczającą zakresu zwykłego zarządu. Do podjęcia tej czynności nie była potrzebna uchwała właścicieli lokali.

W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 P.p.s.a., oddalił skargę kasacyjną.

-----------------------

4